Στέλλα Καρνά : Η ξαναζισταμέν’ η σούπα
Κυριακή μισ’μέρ ήβγι η γι Αφρουδή μεσ’ στου δρόμου τσι φώναξι του μιγάλου του κουπιλάρ’ ιτ.
«Έ Βασίλ’ πάνι μουρέλ’ ιμ τσι σ’μάζιψι του τσύρ’ σ’ απ’ σ’ καφινέδις να έρτ να φάμι. Η σούπα γίν’τσι.»
Απ’ του προυί η Διουνύσιους βάστα του πουτήρ’. Πιάσι πουρνό πουρνό απ τ’ Σαντέ του γκαφινέ τσι ήπγι τα κουνιάκια τ’ να… ζισταθεί η μηχανή , ύστιρα ήμπι μεσ’ σ’ Κουστουμοίρ’, γιατί τουν φώναξι η γκπάρους ιτ να τουν τσιράσ’ ένα ρατσί τσι σιγά σιγά πήρι τουν ανήφουρα . Μόλις νταμπάνουσι ήμπι μεσ’ Μπρίτσ του γκαφινέ να παρ’ μια ανισαμιά η γι άθριπους τσι στου τέλους νταγιάντξι στου τισγιάκ (πάγκος, μπουφές καφενείου) τ’ Σαλταμάρα για να πιεί άλλου ένα πουτηρέλ’, αλλά του πουτηρέλ’… γίντσι πιν’ταρέλια. Ούλις σ καρδιές να σ κάν’.
Παγαίν του Βασλέλ’ να του φουνάξ’.
«Ω μπα! είπι η μάνα μ’ έλα να φάμι γιατί η σούπα γίν’τσι.»
«Πε ντ μάνα σ’ να τραβήξ’ του τζιντιρέ απ’ τ’ φουτιά να κρυγιώσ’ κουμάτ.»
Ύστιρα απί λίγου : «Πάνι μουρέλ’ ιμ τσι φώναξι τουν πάλι . Κρύγιουσι η σούπα.»
«Άντι ω μπα! έλα να φάμι η σούπα κρύγιουσι.»
«Πε ντ μάνα σ’ να ντ ζιστάν’ πάλι, τσι έρχουμι σι λίγου»
Μι λίγα λόγια εν άφνι του πουτήρ’ απ’ τα χέρια τ’. Τα μουρά π’νούσαν, η γι Αφρουδή μπέλα φούρκα απ’ τα νεύρα τ’. Ένι βάσταξι άλλου. Σ’κώνιτι σα που ήνταν , παγαίν’ όξου απ’ του γκαφινέ, καρσιλαντίζ τουν άντρα τ’ τσι νιβριασμέν φώναξι δυνατά!
«Δούτι έδουνα πέρα κατάστασ ! Σκρου μιτσμένους! Άμα δε σκουθείς τούτην ντ’ν ώρα να έρτ’ς να φάμι , θα βάλου του παράντ’ τσι θα απουμείν’ς νησ’κός.»
«Δημητρό τσέρασι τη γ’ναίκα μ! Έλα φως ιμ μέσα να σι τσιράσου ένα λουκούμ !»
«Απ’ να κασιδιάγ’ς… Τουν αφαλό σ’ η μάνα σ’ μεσ’ στου μπουκάλ’ τουν έρ’ξι αφουρ’ζμένι! Άμα ψουφήγ’ς ούλ’ οι καφιτζήδις θα έρτιν να σι ανάψιν τσιρί. Έλα κιαρατά στου σπίτ τσι θα σι ξισάσου!»
Γυρίζ’ στου σπίτ’ η γι Αφρουδή, ξαναζιστέν’ ντ σούπα, βαζ’ τα μουρά να φαν’, κάθιτι τσι φτη.
«Φάτι μουρά μάνι – μάνι, να σας βάλου ακόμα ένα πιάτου. Ουλ’ ντ σούπα θα ντ φάμι.»
Τα μουρά, πού του ’χαν ξαναδεί τούτου! Δυό πιάτα σούπα μια τσι μια , καυτή – καυτή, παναγύρ’ κάναν. Ούτι στάλα για δείγμα δεν αφήσαν μεσ’ στου τζιντιρέ!
Καμιά φουρά πια, να τσι ήρχουνταν η Διουνύσιους τρέβλις – τρέβλις τσι κότλα τα ντουβάρια. Πα ν’ ανοίξ ντ’ν αξώπουρτα… παραντουμέν! Απ’ να παρ’ η δαίμουνας, ξικατουργιένταν τσ’ όλας!
«Αφρουδή άν’ξι μι!» Μ’λιώς η γι Αφρουδή.
«Αφρουδούλα έλα γιατί θέλου να κατουρήσου!»
«Εύτου κιαρατά … να κατουρθείς απάνου σ!»
«Γω Αφρουδούλα μ’ που σ’ έχου κουρώνα στου τσιφάλ’ ιμ! Που σι πήρα ντ Λαμπρή μια φούστα σαμουά, τσι ντ’ν ίβαλις τσι σι λουγιάζαν ούλις… του ξέχασις; Έλα φως ιμ αν’ξι μι, μόνου να κατουρήσου…»
«Ξικουμπίστι ψόσκατι έσκασις τη βρόχ’ ιμ πια!»
Ένι μπόρισι άλλου να βασταχτεί αμουλάραν οι κατουρλιές ιτ πα στα παντιλόνια τ’!
Δίπλα στου σπίτ’ ιτ, είχι ένα χάλασμα . Τοίχου τοίχου πήγι τσι έπισι σι μιαν άκριγια γιατί ένι μπόργι να σταθεί στα πουδάρια τ’.
Τίλιγια να ντ καταφέρ’ να τουν ανοίξ’ να μπει τουλάχιστουν μεσ’ στ’ν αυλή να μή τουν βλέπ’ η κόσμους. Θ’μήστσι τότι που ήνταν μπικιάρ’ς τσι πάγινι ντ νύχτα κάτου απ’ του παναθύρ’ ιτ τσι τραγούδγι . Έπιασι τουν ίδιου του σκουπό πα τσι συγκινηθεί η γι Αφρουδή!
«Άντε το μαλώνω το μαλώνω
άντε κι ύστερα το μετανιώνω…
Άνξι μι Αφρουδούλα άνξι μι! Να ! πάρι σ’ παράδις απ’ ντ’ τσέπ’ ιμ τσι πάνι στου Ντιλιγιάν’ να πάρ’ς μουσουφόρια γυαλ’στιρά!»
Για πότι ήβγι του παράντ απ’ ν’αξώπουρτα , για πότι τουν πήρι μέσα τσι τουν έστρουσι να τσιμιθεί!
Άμα βρε πιδί η γι άντρας ξερ’ τρόπου… είνι άλλου πράμα.
