Τάσος Μακρής: Μια συνολική πρόταση ανάπτυξης της περιοχής μας.

Στην ενημερωτική συγκέντρωση που πραγματοποίησε το Τοπικό συμβούλιο την Κυριακή στις 7 Ιουνίου ακούστηκαν πολλά και ενδιαφέροντα θέματα, τέθηκαν ουσιαστικά προβλήματα και προβληματισμοί και από την Πρόεδρο κα Ιωάννα Καλαθά αλλά και από τους παρευρισκόμενους συγχωριανούς.

Μία ευχάριστη παρέμβαση κυριολεκτικά μας ανακούφισε, όταν η Πρόεδρος διάβασε ένα κείμενο που της είχε αποστείλει ο αγαπητός Τάσος Μακρής. Και λέμε ανακούφιση, γιατί ακούσαμε μια ολοκληρωμένη πρόταση ανάπτυξη της περιοχής, μια πρόταση αποτέλεσμα βαθιάς γνώσης των προβλημάτων του χωριού αλλά και εφικτών λύσεων. Κι όλα αυτά εστιασμένα σε τρεις άξονες, στεριά, θάλασσα, οικισμός. Ο Πολιχνίτος μπορεί και δικαιούται να αναστηθεί κατά τον Τάσο, Ας τον ακούσουμε

Η καλυτέρευση της ζωής είναι μία διαρκής προσπάθεια του ανθρώπινου είδους και αποδίδεται στις μέρες με τη λέξη “ανάπτυξη”, η οποία σηματοδοτεί μία ασαφή έννοια, που βγαίνει από όλα τα στόματα παπαγαλιστί, δίχως να ξεκαθαρίζεται τι ακριβώς σημαίνει. Στον ελληνικό χώρο τείνει να σημαίνει, να ταυτίζεται σχεδόν, με την ανάπτυξη του τουρισμού και φορτώνεται ως ευθύνη στους πολιτικούς, οι οποίοι ευχαρίστως την επωμίζονται, γιατί φαίνεται να απαιτεί την λιγότερη προσπάθεια και τις λιγότερες επενδύσεις τις οποίες μάλιστα τις κάνουν ιδιώτες. Ο τουρισμός όμως πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε είναι μία επισφαλής ενασχόληση, η οποία μπορεί “εν μιά νυκτί” να καταρρεύσει από εξωγενείς παράγοντες. Η πραγματική ανάπτυξη απαιτεί γερά πόδια του πρωτογενή τομέα, στεργιωμένα στη γη, υποδομές σταθερές, περιβάλλον σωστά διαμορφωμένο, δημογραφικά ισορροπημένο, πολιτική σταθερότητα, διακρατικές διασυνδέσεις, δημοκρατικούς θεσμούς.’Ολ’ αυτά και μερικά ακόμα, δομημένα σε ένα σχέδιο με μακροχρόνια προοπτική, θα πρέπει να είναι ο διαρκής στόχος ψηφοφόρων και πολιτικών, να τα αισθάνονται σαν ευθύνη προώθησης όχι μόνο για τη γενιά τους αλλά και για τις επόμενες. Οι λαοί φθάνουν, δίχως μπούσουλα, εδώ, που βρεθήκαμε σαν ανθρωπότητα με τον  εξολοθρεμό του είδους μας να διαγράφεται στον χρονικό ορίζοντα σαν πιθανό ενδεχόμενο.

Σε τοπικό επίπεδο η περιοχή του Πολιχνίτου είναι χαρακτηριστικό δείγμα κοινωνικής κατάρρευσης, καταστροφής του περιβάλλοντος, με εγκατάλειψη συγχρόνως των πόρων της γης (στεριάς και θάλασσας). Επακόλουθο αυτών έρχεται η ανησυχία για έτι περαιτέρω εγκατάλειψη της περιοχής. Κι όμως η ανάκαμψη δεν είναι τόσο δύσκολη, αν αποφασίσουμε να δούμε προσεκτικά το πρόβλημα, να το κατανοήσουμε και να προχωρήσουμε στη λύση του.

Ας χωρίσουμε πρώτο θέμα στα τρία μέρη του, οικισμός, στεριά, θάλασσα, και ας δούμε σε ποια κατάσταση βρίσκονται και ποιες είναι οι δυνατότητες ανάνηψης.

1-Η γη εγκαταλελειμμένη και κακοποιημένη ελλείψει εργατικών χεριών έχει χάσει την αξία της. Η ελιά δεν έχει μέλλον, γιατί έμεινε στην παραδοσιακή καλλιέργεια, που συνεπάγεται μεγάλο κόστος, επειδή οι λόφοι στους οποίους φύεται δεν είναι προσβάσιμοι στην μηχανοκαλλιέργεια. Υπάρχουν όμως πολλές πεδινές ελεύθερες εκτάσεις, που θα μπορούσαν να αποδώσουν, κτηνοτροφικές, και να αναπτυχθεί γρήγορα η γνωστή για την ποιότητά της κτηνοτροφία. Το μόνο που χρειάζεται είναι το νερό. Αυτό έτσι κι αλλιώς μας λένε οι γνώστες πρέπει να μαζεύεται σε μικρές λιμνοδεξαμενές, εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, για να προλαμβάνεται η λειψυδία και οι πλημμύρες. Μία λιμνοδεξαμενή στον Κουρούπη και άλλη μια στην Πέσσα έλυσαν σε ελάχιστον χρόνο το πρόβλημα. Ο Ξηρόκαμπος με το γεωθερμικό του πεδίο μπορεί να γεμίσει με θερμοκήπια και τα υπόλοιπα πεδινά να γίνουν παραδεισένια. Η πρωτογενής γεωργική- κτηνοτροφική ανάπτυξη θα κινητοποιήσει μεταδοτικά και άλλες δραστηριότητες, για να επιτευχθεί θαύμα νεκρανάστασης υπαίθρου. Αξίζει κάτι τέτοιο να επιδιωχθεί και σαν πείραμα, σαν πιλοτική προσπάθεια. Ο τόπος μας το απαιτεί.

2-Η θάλασσα είναι ο πολύπαθος τομέας που έπαθε τη μεγαλύτερη καταστροφή εξαιτίας της κρατικής αδιαφορίας. Αφέθηκε στον πατριωτισμό των ψαράδων, οι οποίοι ούτε το μορφωτικό ούτε το οικονομικό επίπεδο είχαν, για να διακρίνουν και να σεβαστούν τις λεπτές ισορροπίες, που θα κρατούσαν ζωντανό και ισορροπημένο το οικοσύστημα, αποτέλεσμα η κατάρρευσή του. Η ανάνηψή του τώρα είναι δύσκολη αλλά όχι ανέφικτη. Θα απαιτηθεί όμως σοβαρή επιστημονική ενασχόληση και γενναίες αποφάσεις.

Το οικοσύστημα του Κόλπου Καλλονής είναι σπάνιο στον πλανήτη μας και αφάνταστα παραγωγικό, αν βέβαια αντιμετωπιστεί λε- λογισμένα και όχι ληστρικά, όπως γίνονται σήμερα. Μπορεί να αποδώσει άριστης ποιότητας ψάρια, μεγάλες ποσότητες ιχθυοτροφών, σπάνια οστρακοειδή, μαλάκια και… τουριστικά προϊόντα. Μπορεί ακόμα να χρησιμοποιηθεί παράλληλα και σαν ιχθυογεννητικός σταθμός για εμπλουτισμό του Αιγαίου. Κρατική γενναιότητα χρειάζεται, εξειδικευμένους επιστήμονες, ευάνταστους και εμπνευσμένους πολιτικούς. Το πρόβλημα δείχνει να μην απαιτεί μεγάλες δαπάνες. Νομοθεσία απαιτεί και πάνω από όλα ορθολογική σκέψη και τήρηση της νομοθεσίας. Και κάτι ακόμα: χρειάζεται  θαρραλέα πάταξη της ιδιωτικής απληστίας. αφού είναι πια αποδεκτό πως αυτή  έφερε την καταστροφή.

3- Οι οικισμοί είναι εγκαταλελειμμένοι, δίχως ενοίκους δηλαδή, είναι όμως συντηρημένοι, έτοιμοι να υποδεχτούν τον κόσμο. Εδώ πρόβλημα δεν υπάρχει. Είναι κρίμα τέτοιοι οικισμοί να είναι ακατοίκητοι. Ας γεμίσουμε τα σπίτια με παιδιά, τα σχολειά με μαθητές. Τα κτίρια είναι στη θέση τους και τα λαχταρούν. Αλλά και ο σύγχρονος τουρισμός δεν θα βρει πιο φιλόξενα και πανέτοιμα καταλύματα.

Ο  τόπος μας πρέπει να ξαναζωντανέψει. Η  παραμεθόριος χρειάζεται δημογραφική ενίσχυση, η οποία ως γνωστό είναι επακόλουθο της οικονομικής ευρωστίας. Ο πατριωτισμός δεν μπορεί να είναι κούφια ιδέα. Πρέπει να βεβαιωθεί με κινήσεις, που υπηρετούν την πατρίδα. Το συνοπτικό τούτο γραπτό αυτό το σκοπό προσπαθεί να υπηρετήσει, ανιχνεύοντας και κινητοποιώντας αδρανείς συνειδήσεις.