Το πλεονέκτημα των θεατρικών παραστάσεων στο ύπαιθρο χώρο είναι ότι δίνει τη δυνατότητα στον σκηνοθέτη να επιλέξει ένα φυσικό σκηνικό. Ένα τέτοιο σκηνικό αποτέλεσαν τα σκαλιά και το πλατύσκαλο του Δημοτικού Σχολείου του Λισβορίου, όπου – στις 19 Αυγούστου παρακολουθήσαμε την παράσταση : ” 3 του Σεπτέμβρη 1843 Μακρυγιάννη”.
Αποδείχθηκε εξαιρετική η έμπνευση του σκηνοθέτη, ΝίκουΓκεσούλη, να μετατρέψει τον χώρο αυτό σε ιδιωτικό χώρο του Νίκου Φέστα, ψυχοπαίδι του στρατηγού Γιάννη Μακρυγιάννη, που τον ενσαρκώνει ο Θοδωρής Προκοπίου, ο οποίος αφηγείται με κάθε λεπτομέρεια τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην πλατεία Συντάγματος στις 3 του Σεπτέμβρη 1843, για να αποκτήσει το νεοσύστατο ελληνικό κράτος επιτέλους Σύνταγμα. Όλα αυτά επί βασιλείας ‘Οθωνα και Αμαλίας και της ισχυρής Αντιβασιλείας που ουσιαστικά ασκούσε την εξουσία.
Τα σκαλιά και το πλατύσκαλο του Δημοτικού Σχολείου που αναφέραμε, μετατράπηκε κάτω από το αυγουστιάτικο φεγγάρι και τη γλυκιά της καλοκαιρινής νύχτας σε μια άμβωνα διακήρυξης φιλελεύθερων ιδεών, αγωνιστικού πνεύματος και κοινωνικών διεκδικήσεων. Και από κάτω το «εκκλησίασμα», οι θεατές, μέσα σε μια απόλυτη σιωπή ρουφούσαν κυριολεκτικά τα λόγια του Φέστα, λόγια φιλελληνικά, ηρωικά, πατριωτικά, σταρένια, παστρικά.
Έτσι βιώσαμε τη χθεσινή παράσταση, σαν ένα σάλπισμα ενότητας, ομαδικότητας, κοινωνικής συνοχής και εθνικής προσφοράς.
Ο Φέστας, ο υποτακτικός , ο έμπιστος, ο ψυχωμένος, ο συμπονετικός του κυρ Γιάννη, που θα φέρει εις πέρας και μια σημαντική αποστολή είναι η ψυχή και η συνείδηση, το πάθος και το όραμα του Μακρυγιάννη.
Το εύρημα του συγγραφέα, του Θανάση Σκρουμπέλου, να μην αφηγείται τα πραγματικά γεγονότα ο πρωταγωνιστής ο ίδιος αλλά ένας απλός άνθρωπος του λαού, με την αθωότητα και την ανιδιοτέλεια, που τον χαρακτηρίζει, ο έμπιστός του, προσδίδει στην ιστορική αφήγηση αντικειμενικότητα, γλαφυρότητα και φυσικότητα.
Όλα τα παραπάνω αναδεικνύονται, γιατί τα επισφραγίζει το ξεχωριστό τάλαντο του “δικού μας”, του Θοδωρή. Ένας υπερκινητικός, αεικίνητος, την ορμή του οποίου ορίζει η εσωτερίκευση των νοημάτων και των μηνυμάτων, που εκφράζει, εκφραστικός, δονείται ολόκληρο το σώμα μαζί με την ψυχή του, με έντονη και ταχύτατη εναλλαγή συναισθημάτων. Ακόμα και η σιγή του είναι ομιλητικότατη!
Πήρε το ρίσκο των θεατρικών μονολόγων και όχι μόνο πέτυχε αλλά και εξελίχτηκε σε μαιτρ του είδους, καταξιώθηκε. Δεν φοβάται να νοιώθει τα βλέμματα των θεατών μόνο πάνω του σε ολόκληρο το έργο. Ίσα-ίσα από αυτά αντλεί δύναμη, που την μετουσιώνει σε πάθος. Αυτό το πάθος είναι που όλοι του το αναγνωρίζουμε. Η κάθε παράστασή του είναι σαν να είναι η πρώτη του! Στον “Θεόφιλο” ανέδειξε τον Άνθρωπο-Ζωγράφο, στον Μακρυγιάννη ανέδειξε τον Άνθρωπο-Πατριώτη. Σε κάθε περίπτωση αναδεικνύει “Ανθρώπους”
Χαιρόμαστε να έχουμε τέτοιους υπηρέτες του θεάτρου, που τυχαίνει να είναι και “σταρένια ψωμιά”. Μεγάλη η συγκίνησή του, όταν βρέθηκε με τους συμμαθητές , τους συγγενείς και φίλους του.
Συμφωνώ με την επιλογή του αποσπάσματος που επέλεξε και ο Στρατής Μπαλάσκας “stonisi”, στο οποίο ο Φέστας φωνάζει με όλη τη δύναμη της ψυχής και της καρδιάς του ότι αγωνίζεται και τα ¨μάρμαρα”, τον πολιτισμό μας!
Δε ξέρω γιατί αλλά χτες καλό το Σύνταγμα, καλή κι η εξέγερση του λαού μας εγώ «κόλλησα» στο λόγο του τσιρακιού που ‘λεγε «Δεν μπορώ να στο εξηγήσω το πώς γιατρέ… μα κείνα τα τζακισμένα μάρμαρα…. μας βάλαν τη φωτιά/…. για αυτά πολεμούμε μας ήλεγε ο κυρ Γιάννης… η σκυτάλη γιατρέ την κρατούσαν στα μαρμαρωμένα χέρια τους να μας τη δώσουν… σε κείνη τη μάχη τόνιωσα … σάρκα τα λόγια του κυρ Γιάννη μέσα μου πήραν ζωή μου δώσαν ζωή…. κι είπαμε όλοι…. τζουτζέδες και σέμπροι μα και κατζιλιέρος και καπουδάν πασάς νάσαι στο δοβλέτι… δεν αντέχεται…. μπορούμε κι εμείς να σηκώσουμε ξανά κορμί και κεφάλι που να κοιτάει τ’ άστρα κι όχι τα πασουμάκια του σουλτάνου…. κι ο τρελός ο Γιώργης σε μια μάχη που φαινόταν χαμένη … σήκωσε ένα ακέφαλο μάρμαρο όρθιο που ΄ταν γυμνό και γυμνώθηκε και ο ίδιος κι έδειχνε τα αχαμνά του μαζί με τα αχαμνά του μάρμαρου και τους φώναζε…. ελάτε και λάβετε».
Ευχαριστούμε τον κ. Προκοπίου για τη μικρή συνέντευξη που μας έδωσε, όντας κατάκοπος μετά την παράσταση. ‘Εριξε κάτι πάνω του και…
