Περί …ΔΑΣΚΑΛΩΝ (2)

Περί …ΔΑΣΚΑΛΩΝ (2)

Το κείμενο που ακολουθεί είχα κατά νου να το γράψω καιρό πριν. Από τότε που σε προηγούμενο ομότιτλο άρθρο μου είχα αναφερθεί σε παλιούς αξιόλογους δασκάλους, οι οποίοι με την προσφορά τους σημάδεψαν την εξέλιξη εκατοντάδων παιδιών στο χωριό μας. Ευσυνείδητοι δάσκαλοι δεν υπήρχαν όμως μόνο τότε, αλλά σε κάθε εποχή. Φωτεινά παραδείγματα για όσους μπορούν ή θέλουν να δουν, γιατί ο αληθινός δάσκαλος δεν διδάσκει μόνο με τη γλώσσα, αλλά εκπαιδεύει κυρίως με τη στάση και το παράδειγμά του.

Τον πρωτοείδα απρόσκλητος στον γάμο του, ευθυτενή, γελαστό και, χωρίς να ξέρω κάτι για αυτόν, μου έκανε εντύπωση αυτό που εξέπεμπε. Πληροφορήθηκα ότι είναι δάσκαλος και με τα χρόνια διαπίστωνα ότι, πέρα από το διδακτικό ξεδίπλωνε και το καλλιτεχνικό του ταλέντο. Ήρθε η στιγμή που, αναλαμβάνοντας υπηρεσία στο Δημοτικό του χωριού μας, άρχισε ένα πρωτόγνωρο έργο, που δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω πόσο πραγματικά εκτιμήθηκε από τα παιδιά, τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς. Αφιερώνοντας τον ελεύθερο προσωπικό του χρόνο, κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες, άρχισε να στολίζει τους εσωτερικούς τοίχους του σχολείου, ζωγραφίζοντας μόνος του τεράστιες τοιχογραφίες από την ελληνική μυθολογία και ιστορία. Το έργο του δεν είχε σκοπό απλά να ομορφύνει τους διαδρόμους, αλλά κυρίως να διδάξει, δημιουργώντας περιβάλλον μάθησης όχι μόνο για τα παιδιά αλλά και παρότρυνση προς τους υπόλοιπους να αναλάβουν και αυτοί πρωτοβουλίες, πέραν των υποχρεωτικών καθηκόντων τους. Ως προϊστάμενος δεν επέβαλε, αλλά έδειχνε έμπρακτα, ίσως όχι ηθελημένα, τι μπορεί να κάνει όποιος έχει αληθινή διάθεση προσφοράς πέρα από το πρέπον και το υποχρεωτικό. Ταυτόχρονα, μάθαινα ότι την ίδια στάση κρατούσε σε οποιονδήποτε ζητούσε τη συνδρομή του στα καλλιτεχνικά δρώμενα του χωριού.

Διακαής μου πόθος ήταν να τον γνωρίσω προσωπικά, όπως και έγινε. Μιλήσαμε κάποιες φορές και ήταν αρκετές για να ανακαλύψω σπάνια χαρακτηριστικά του που πραγματικά τα ζήλεψα. Αληθινός καλλιτέχνης όχι μόνο στο χέρι αλλά και στην ψυχή. Ακάματος υπηρέτης του πολιτισμού και του ωραίου. Γρήγορα αντιλήφθηκα ότι μισεί την ιδιοτέλεια και την αυτοπροβολή, τα «κακαρίσματα», όπως μου είπε κάποια στιγμή. Το αποδεικνύει δε περίτρανα η μέχρι και σήμερα συμπεριφορά του. Στόλισε την παραλία της Νυφίδας, και όχι μόνο, μεταμορφώνοντας τις αλλαξιέρες σε έργα τέχνης, ζωγραφίζοντας και τις τέσσερις πλευρές τους. Ψάξτε να βρείτε κάπου την υπογραφή του, όπως συνηθίζουν οι δημιουργοί. Πουθενά!!!

Θεωρεί την έλλειψη χρόνου, ως δικαιολογία για μη δημιουργία, ως πρόφαση για όποιον κατά βάθος δεν θέλει να κάνει κάτι. Μοιάζει ακούραστος, πάντα πρόθυμος και μόνιμος οδηγός του η φράση: «Ας κάνει ο καθένας αυτό που μπορεί.»

Ας σκεφτούμε στον αντίποδα όλες τις συνηθισμένες δικαιολογίες και υπεκφυγές:

«Τι μπορούμε να κάνουμε, αφού δεν δίνει το κράτος χρήματα;»

«Τόσο με πληρώνουν, τόσο δουλεύω.»

Όλα αυτά, όχι για τον τόπο που γεννήθηκε, αλλά για αυτόν που τον φιλοξενεί πάνω από 40 χρόνια.

Θα ήταν περιττό να τον κατονομάσω, γιατί η σύντομη περιγραφή του πιστεύω ότι φωτογραφίζει το ποιος είναι. Από ηθικό χρέος όμως θα το επιχειρήσω.

Σε ευχαριστώ, Κώστα Καλαθά, για όσα έκανες, κάνεις και είμαι σίγουρος ότι θα κάνεις για το χωριό μας, το χωριό σου.

Και όπως σου είχα πει κάποτε: «Αν και εργάζομαι στο μεγαλύτερο και διασημότερο σχολείο της Ελλάδας, λυπάμαι ειλικρινά που δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να υπηρετήσουμε μαζί, ακόμα και ως υφιστάμενος σου.»

Παναγιώτης Καρατζάνος

Εκπαιδευτικός Κολλεγίου Αθηνών