Τάσος Μακρής
Ποιος θα τολμήσει να απαντήσει αρνητικά στην ερώτηση; Ποιος καλλιτέχνης δεν ονειρεύεται την καθολική ή τουλάχιστον την ευρεία αποδοχή του έργου του από το εκ προοιμίου απαίδευτο καλλιτεχνικά κοινό; Γιατί, αν αδιαφορεί για τη γνώμη του κοινού, γιατί εκθέτει το έργο του και δεν το κρατά για τον εαυτό του μόνο;
Μ’ αυτές τις απλοϊκές σκέψεις αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα που προέκυψε με την προτομή του ήρωα Κουβελίδη. Κυκλοφόρησε φωτογραφία ενός έργου, που δεν μίλησε στις ψυχές των Πολιχνιατών, γιατί οι κακόμοιροι δεν ξέρουμε από τέχνη…. Σίγουρα αγνοούμε τις μοντέρνες τεχνικές και τάσεις της γλυπτικής. Ξέρουμε όμως καλά τον πόνο μιας οικογένειας, μιας μάνας που περίμενε το μοναχοπαίδι της μέχρι το τέλος της, ενός πατέρα, που διαχειριζόταν τον πόνο του επωμιζόμενος και την τρέλα της μάνας, ενός γλυκού παιδιού δεκαεννιά μόλις χρόνων, που κλήθηκε να διαχειριστεί ιδέες και να πάρει αποφάσεις δυσανάλογες στο μπόι του. Και διάλεξε τον ηρωισμό!
Αυτόν τον παιδικό, τον άδολο, τον λαμπερό ηρωισμό θαύμαζε η Πολιχνιάτικη ψυχή τόσα χρόνια. Τον πόνο της μάνας και το πατρικό μεγαλείο υιοθέτησε η κάθε Πολιχνιάτικη καρδιά. Αυτά θα θέλαμε να δούμε στην προτομή. Μέχρι εκεί φτάνει… η καλλιτεχνική μας παιδεία. Ελπίζω το καλλιτέχνημα, που τελικά θα στηθεί, να μπορεί να μεταδώσει κάποια από τα δικά μας αισθήματα και στις επόμενες γενιές.