Η ΜΕΓΑΛΗ ΛΙΜΝΗ
Λάβαμε και δημοσιεύουμε από τον αγαπητό Τάσο Μακρή, που δεν παύει να ενδιαφέρεται για την κωμόπολή μας και να ψάχνει λύσεις για τα προβλήματά της, μία επιστολή, που αποτελεί μία καινοτόμα, πρωτοποριακή και, από ό,τι φαίνεται, σχετικά εύκολη πρόταση για την επίλυση σοβαρού προβλήματος της περιοχής μας μας.
Ευελπιστεί ότι με την αλλαγή χρήσης της Μεγάλης Λίμνης και με τη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας δεν θα ήταν ούτε δύσκολο ούτε κοστοβόρο το έργο.
Ας τον ακούσουμε
Τάσος Μακρής
Στην αγωνία μας να ανακοπεί ο πιθανός ρόγχος του χωριού μας και να πάρει ξανά ζωή ο αγαπημένος τόπος, που μας γέννησε και μας μεγάλωσε και συνειδητοποιώντας ότι οι δυνατότητες να συγκινήσουμε τους δυναμένους να ασχοληθούν με ένα τέτοιο θέμα είναι ανεπαίσθητες, πήραμε την τέχνη της αλεπούς: Στον ύπνο μας βλέπουμε και εμείς “πιτναρέλια”.
Το πρώτο ενύπνιο το εκθέσαμε το Καλοκαίρι με ένα κείμενο, που έλεγε πως μια λιμνοδεξαμενή θα έδινε το έναυσμα στην ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα στον τόπο μας. Οι αλλεπάλληλες οικονομικές κρίσεις, το δημογραφικό πρόβλημα, οι παραμεθόριες απειλές και η κλιματική αλλαγή απαιτούν άμεση, ακαριαία θα λέγαμε, αντιμετώπιση του προβλήματος.
Ανάπτυξη όποιας μορφής, θερμής, ψυχρής και ανάποδης ακόμα, δίχως το νερό δεν γίνεται. Αυτός που θα προσπαθήσει να το κάνει ελπίζουμε να μη χρειάζεται επείγουσα ψυχοθεραπεία. Εν πάση περιπτώσει ας δημοσιοποιήσει τον τρόπο που θα το πετύχει και θα συνταχθούμε ασμένως πίσω του.
Οι Κύπριοι αντιμετώπισαν το πρόβλημα της λειψυδρίας με μικρά φράγματα πριν από χρόνια. Εμείς, αντί να τους μιμηθούμε, στην αποδειχθείσα αποτελεσματικότητα του πειράματός τους, φέραμε Ευρωπαίους ειδήμονες, τους ακριβοπληρώσαμε να μας πουν τα αυτονόητα: Το ανάγλυφο της χώρας σας προσφέρεται για την αποθήκευση των όποιων νερών στείλει ο ουρανός, περιορίζοντας τις πλημμύρες, ποτίζοντας καλλιέργειες, εμπλουτίζοντας των υδροφόρο ορίζοντα, δίνοντας ενέργεια και νερό για τις ανάγκες ζώων, ανθρώπων και τουριστών. Εμπλέκουμε στο κύκλωμα και τον τουρισμό, γιατί η ΒΑΡΙΑ ΜΑΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ δίχως νερό είναι αδιανόητη.
Θα αρχίσει βέβαια να γίνεται το φράγμα του Τσικνιά αλλά το μεγάλο αυτό έργο θα αργήσει και μέχρι να φτάσει το νερό του στα χωριά μας οι κάτοικοι θα έχουν αντικατασταθεί από “κουκουβάγιες”. Και επειδή “οι καιροί ου μενετοί”, τα μικρά φράγματα με το μικρό κόστος και τη γρήγορη εκτέλεση φαίνεται να είναι η εφικτή λύση. Τι θα στοίχιζε η λιμνοδεξαμενή Πέσας; Και ακόμα γιατί δεν ρίχνουμε μια ματιά και στη Μεγάλη Λίμνη; Τ ς ο θέμα ωριμάζει, ο κόσμος το συζητά.
Η Μεγάλη Λίμνη, τότε που αποξηράθηκε, μια μικρή ανάσα στους ακτήμονες. Στα χρόνια που πέρασαν αποδείχτηκε ότι ο όφελος δεν άξιζε τον κόπο. Σήμερα με την κλιματική αλλαγή φαίνεται να έχει μεγαλύτερη αξία σαν αποθήκη νερού παρά σα χωράφια με μικρή παραγωγή.
Ας ξαναγίνει λίμνη (γίνεται με δύο αυτοκίνητα μπάζα) το αποθηκευμένο νερό θα:
– Εμπλούτιζε τον υδροφόρο ορίζοντα. Πηγές, πηγάδια, γεωτρήσεις θα είχαν πόσιμο νερό.
– Έδινε ενέργεια, αφού βρίσκεται σε υψόμετρο και στην κάθοδό του θα κινούσε υδροστροβίλους.
Το νερό θα ήταν σχετικά λίγο και στα τέλειο γρήγορα. Θα μπορούσαμε όμως να το γυρίζουμε πίσω, για να μην τελειώνει. Την ενέργεια για την επιστροφή θα την παίρναμε από τα φωτοβολταϊκά, από τις ανεμογεννήτριες, που στην ώρα αιχμής τους ψάχνουν για μπαταρίες.
Κοντολογίς η λίμνη μήπως θα έπαιζε το ρόλο μεγάλης μπαταρίας και διαμεσολαβητή σε ένα πρότυπο ενεργειακό κύκλωμα;
Στη χώρα μας βρίσκονται οι ειδήμονες, που θα μας πουν πότε βγαίνουν της αλεπούς τα “πιτναρέλια” και του Καραγκιόζη τα “ψωμιά”. Το ζητούμενο είναι να βρεθούν και οι πολιτικοί που θα βοηθήσουν την πραγμάτωση τέτοιων φαντασιώσεων και ενυπνίων.