Στέλλα Καρνά
Την δεκαετία του ’60 σ’ ένα από τα δύο Δημοτικά σχολεία, είχε έρθει μία νέα και εμφανίσιμη δασκάλα Κρητικιά. Ο Γιάννης, μαθητής ‘’αγιόπαιδο’’, ούτε διάβαζε ούτε από λόγια έπαιρνε αλλά ούτε από έργα , δηλαδή τιμωρία.
Απόκριες όπως τώρα, γλεντούσε ο κόσμος με μουσικές, χορούς, τραγουδώντας αποκριάτικα τραγούδια. Ο Γιάννης, πήγαινε έξω από τα καφενεία και όπου άκουγε τραγούδι κολλούσε το πρόσωπό του στο τζάμι και δεν του ξέφευγε οξεία! Τα είχε μάθει απ’ έξω και τα τραγουδούσε στο δρόμο απ’ όπου περνούσε. ‘’ Ένας πιτνός μιγάλους τσι τρανός μας την πλάκουσι την κότα μπρος σ’ παπά ντ’ Μτζούρ’ την πόρτα’’ ‘’Η κλώσσα μας τα πλιά δε ντάβγαλι σουστά, Για σουστά θα μας τα βγάλς για στου διάβουλου να πας ’’ ‘’Κλώσσα μ’ του κακνί σ’…. ‘’
Αυτό το τελευταίο με το ‘’κακνί ’’ πονηρό γαρ του Γιαννέλ’, σκέφτηκε να το αφιερώσει στη Δασκάλα. Ένα μεσημέρι, λοιπόν, καθώς σχολούσαν, εκεί στα Κυβέλια στην πλατεία, κι ενώ η δασκάλα προπορευόταν, ο Γιάννης λίγο πιο πίσω σε απόσταση ασφαλείας της έκανε την αφιέρωση … μελοποιημένη όχι πεζά! «Κυρία του κακνί σ’ δε στο ‘πιασι κανείς…» Η δασκάλα έκανε την αδιάφορη, γιατί δεν την έπαιρνε να αντιδράσει και να σχολιάζουν από τα καφενεία Την επομένη το πρωί μπαίνουν στην τάξη και πριν προλάβει να καθίσει η Δασκάλα στην έδρα πετάγεται ο Γιάννης. «Κυρία του κακνί σ’ ε στο ‘πιασι κανείς μόνου γω θα σι του πιάσου…» Σου λέει μπας και δεν το κατάλαβε χθες και πάει χαράμι τέτοιο ‘’φλογερό άσμα’’ ας το επαναλάβω μήπως και συγκινηθεί και με προβιβάσει! Αρπάει το χάρακα η Δασκάλα και τον έκανε τον Γιάννη μελανό. Για δυο τρεις μέρες δεν πήγαινε στο σχολείο και ούτε που τον ένοιαζε βέβαια για τις απουσίες. Αλλά την τελευταία λέξη την είπε του Γιαννέλ. Ζωγράφισε πάνω στο θρανίο ένα… σχήμα, ένα πράμα… πώς να το πω… καταλάβατε και έγραψε: Του κακνί σ’ κυρίας! Έβγαλε το άχτι του για το ξύλο που έφαγε! Καλές απόκριες!