Πανόραμα Πολιχνίτου
Οι Πολιχνιάτες , και όχι μόνο, γνωρίζουμε αλλά και αναγνωρίζουμε τον Στρατή τον Πάντα. Γεννήθηκε στην Σκάλα Πολιχνίτου το 1939, ὀπου τελεἰωσε το Μονοθέσιο Δημοτικό Σχολείο. Αποφοίτησε από το εξατάξιο Γυμνάσιο Πολιχνίτου. Υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία ως έφεδρος Αξιωματικός Πεζικού. Το 1962 προσλήφθηκε στο Δήμο Πολιχνίτου ως μόνιμος διοικητικός υπάλληλος. Το 1964 επέτυχε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, όμως δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Αθήνα, καθότι οι αποστάσεις, οι ανάγκες της ζωής και της υπηρεσίας στάθηκαν εμπόδιο σ’ αυτήν την προσπάθειά του.
Όμως διαβάζει, μελετά, ερευνά την τοπική ιστορία, την παράδοση και γράφει. Καρπός λοιπόν, αυτής της πνευματικής ζωτικότητας είναι κατ’ αρχάς δύο βιβλία. « Ο ναός του Αγίου Γεωργίου. Οδοιπορικό στο χρόνο Αύγουστος 1805-Αύγουστος 2005» που εκδόθηκε το 2005. Σε πρόλογο του βιβλίου ο τότε Δήμαρχος Γιάννης Συκάς Αναφέρει « Ο συγχωριανός μας Στρατής Πάντας μέσα από την μακρόχρονη σχέση του και προσφορά προς την εκκλησία και με την έφεσή του στο γράψιμο ήταν ο πιο κατάλληλος να μεταφέρει στο χαρτί την ιστορἰα της εκκλησίας μας. Ο Δήμος μας αναγνωρίζοντας την αξία του έργου αυτού, το οποίο γράφτηκε με πολύ μεράκι ανέλαβε την δαπάνη της έκδοσης.»
Το 2012 γράφει το βιβλίο με τίτλο το μονολεκτικό ερώτημα «ΓΙΑΤΙ;» Η τραγική ιστορία μιας προσφυγικής οικογένειας και ειδικότερα του Ευέλπιδος μοναχογιού τους. Στον πρόλογο του βιβλίου ο συγγραφέας σημειώνει « Η συμπάθεια και ο σεβασμός μου προς όλους τους Μικρασιάτες πρόσφυγες γενικά εξελίχθηκε σε αγάπη και συμπόνοια ταυτόχρονα για δύο γλυκυτάτους γέροντες πρόσφυγες, τον Νικολάκη Κουβελίδη και την γυναίκα του, την κυρά-Ευανθία που εκτός από τα δεινά του διωγμού σήκωναν και ένα άλλο σταυρό. Έκλαιγαν τον χαμό του δεκαεννιάχρονου μοναχογιού τους ».
Από την παρουσίαση του βιβλίου “ΓΙΑΤΙ” στο Πολύκεντρο- Από δεξιά Στρατής Πάντας, συγγραφέας, Στρατής Νικέλλης, συντονιστής, Καναρίδης Πέτρος και Ψάνης Ιγνάτης ομιλητές. Συγγνώμη, αλλά δεν μπορέσαμε να βρούμε καλύτερη ανάλυση των δύο φωτογραφιών.
Επιπλέον με τα γραπτά του στον ‘’ Πολιχνιάτικο Λόγο’’ αναδεικνύει παλιές ιστορίες, ήθη και έθιμα, αλλά και διηγήματα και προσωπογραφίες συντοπιτών που σημάδεψαν κατά τον περασμένο αιώνα τη ζωή στον Πολιχνίτο. Αρθρογραφεί επίσης στο έντυπο του Βρισαγωτών της Αθήνας και κατά καιρούς στην εφημερίδα ‘ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ. Κείμενά του επίσης φιλοξενούνται στο ετήσιο περιοδικό ‘’ Λεσβιακό Ημερολόγιο’’ του κ. Παναγιώτη Σκορδά. Σε πανελλήνιο δε διαγωνισμό διηγήματος της Νέας Κίνησης Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης διακρίθηκε με το Γ’ βραβείο.
Από αριστερά Γιάννης Μακρόπουλος, Προκόπης Βογιατζής, Κώστας Ζαρούλης, Πούμπρος Γιώργος, Πάντας Στρατής, Θοδωρέλλης Στρατής και Αρμενάκης Τάκης.Όμως εκτός της ως άνω συγγραφικής δραστηριότητάς του έχει συνεχή ενεργό συμμετοχή στα κοινά με έντονη κοινωνική δραστηριότητα. Όσον αφορά τα εκκλησιαστικά πράγματα διετέλεσε μέλος Εκκλησιαστικών Συμβουλίων και ιδιαιτέρως της Επιτροπής του Αγίου Γεωργίου στα Μιλαντά, Μετόχι της Μονής Δαμανδρίου.Κατά την διάρκεια της θητείας του εκτελέστηκαν όλα τα κτίσματα που εξυπηρετούν το Μετόχι. Μάλιστα δε με συνδρομές των πιστών συνέβαλε στην υδροδότηση, ηλεκτροδότηση και τηλεφωνική σύνδεση των εγκαταστάσεων. Επἰσης υπήρξε μέλος της Επιτροπής για την ανέγερση του ναού του Αποστόλου Παύλου, που ήταν διακαής πὀθος των Πολιχνιατών για δεύτερο ναό στην κωμόπολή μας. Σημαντική είναι και η συμβολή του επί σειρά ετών στο έργο της Εκκλησιαστικής Επιτροπής του ναού του Αγίου Γεωργίου. Ως άμισθος δε Ιεροψάλτης όχι μόνο στον Άγιο Γεώργιο, αλλά και σε άλλες Εκκλησίες συνεχίζει μέχρι σήμερα να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο ιερό ψαλτήρι τους.
Στον ευρύτερο χώρο της κοινωνικής δραστηριότητας από τη θέση του Τοπικού Εφόρου του Σώματος Ελλήνων Προσκόπων επιμελήθηκε και οργάνωσε την δενδροφύτευση του χώρου στον λόφο του Καρδώνα, όπου βρισκόταν το Ηρώο Πεσόντων. Μετά δε την μετακίνηση του Μνημείου στην Πλατεία Κωνσταντίνου Πελέκου επιμελήθηκε την ανέγερση ναϊδρίου του Πρωτομάρτυρος Αγίου Στεφάνου με δαπάνη του Αρχιμανδρίτου Αρσενίου Ξανθού. Επ’ ευκαιρία να αναφερθεί ότι συμμετείχε ενεργά σε όλες τις φάσεις της δενδροφύτευσης του δρόμου στον Ξερόκαμπο και στο δρόμο προς τη Σκάλα που έγινε από τον Δήμο επί Δημαρχίας Βαγγέλη Παλαιολόγου το 1983.
Επίσης υπήρξε Γραμματέας της επιτροπής για την κατασκευή του Εθνικού Σταδίου Πολιχνίτου. Επί πλέον είχε παρουσία καθοριστική στα πολιτιστικά δρώμενα του Πολιχνίτου από την θέση του Γενικού Γραμματέα στο πρώτο εκλεγμένο Δ.Σ. του νεοσύστατου τότε, 1982, Πολιτιστικού Ομίλου Πολιχνίτου (Π.Ο.Π).
Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά τριακονταετή ευδόκιμη παρουσία του στο Δήμο Πολιχνίτου ως διοικητικός υπάλληλος υπηρέτησε με απόλυτη συνέπεια τα καθήκοντά του και με περισσή προθυμία και σεβασμό εξυπηρετούσε τους συγχωριανούς δημότες και όχι μόνο. Μετά δε την συνταξιοδότησή του κατήλθε τρείς φορές στις εκλογές Τοπικής Αυτοδιοίκησης και η κοινωνία του Πολιχνίτου τον τίμησε ιδιαιτέρως. Τη δεύτερη φορά μάλιστα διετέλεσε καθ’ όλη την τετραετία Αντιδήμαρχος του πρώτου Καποδιστριακού Δήμου Πολιχνίτου.
Είναι φανερό λοιπόν ότι ο Στρατής, ο Πάντας δεν μελετά και γράφει απομονωμένος σε ένα γραφείο, αλλά είναι «πανταχού παρών» του κοινωνικού γίγνεσθαι πρωτίστως του Πολιχνίτου, από τον οποίο πηγάζει όλη η θεματολογία του συγγραφικού έργου του.
Πρόσφατα βραβεύτηκε από τον Σύλλογό μας της Αθήνας στην ετήσια χοροεσπερίδα “για τη συνεργασία του με την εφημερίδα του Συλλόγου και για τη ανάδειξη και διατήρηση της τοπικής ιστορίας, της παρἀδοσης του Πολιχνίτου, καθώς και των ανθρώπων που την διαμόρφωσαν.”
Επίσης τον Φεβρουάριο του 2024 του απενεμήθη από τον σύλλογο Βρισαγωτών Αθήνας το βραβείο “Ρένας Σιγιώργη” για το καλύτερο κείμενο του έτους 2023 στο περιοδικό “Αντίλαλος της Βρίσας” με τον τίτλο “Το έθιμο της Τράτας στον Πολιχνίτο”
Τα συγχαρητήριά μας λοιπόν στον αγαπητό Στρατή για την βράβευσή του αυτή. Συνέχεια ευχόμαστε να έχει το πνευματικό-συγγραφικό έργο του. Πρωτίστως δε υγεία στον ίδιο και στην οικογένειά του.
—