ΔΡΑΧΜΗ 1833
Εισαγωγικό σημείωμα Καναρίδη Πέτρου
Στην επικαιρότητα η Δραχμή…… «Να μου το θυμηθείτε……»
Όταν φεύγει ένας άνθρωπος από την ζωή, αυτό καθαυτό το γεγονός αποτελεί μια τομή που διαταράσσει την τρέχουσα καθημερινότητα στο ατομικό και άμεσο στενό ή ευρύ κοινωνικό-δημόσιο περιβάλλον του εκλιπόντος. Σε περίπτωση δε πολιτικού ανδρός που ανήλθε κατά την διάρκεια του δημοσίου βίου του στο ύπατο δημόσιο αξίωμα του Πρωθυπουργού το γεγονός της εκδημίας του εκτός από την ευρείας κλίμακος θλίψη που προκαλεί, ως ανθρωπίνως αρμόζει, ανοίγει και μία παρένθεση στην ροή της πολιτικής επικαιρότητας με αναδρομή στο παρελθόν, στα πεπραγμένα της κυβερνητικής θητείας του. Ιδιαιτέρως δε, όταν αυτά καθόρισαν τις εξελίξεις και απετέλεσαν σταθμό στην πολιτική ιστορία του τόπου με θετικό ή αρνητικό πρόσημο ( δεν είναι της στιγμής), κυριαρχούν εν πολλοίς στον δημόσιο πολιτικό διάλογο ποικιλοτρόπως.
Αυτό βεβαίως συνέβη και με τον πρόσφατο θάνατο του πρώην Πρωθυπουργού της Ελλάδας Κώστα Σημίτη του οποίου επιδίωξη και έργο μεταξύ των άλλων ήταν και η ένταξη της Χώρας στην Οικονομική Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) με εύλογο επακόλουθο την κατάργηση του εθνικού νομίσματος της δραχμής και την αντικατάστασής του με το ευρώ. Με αφορμή λοιπόν αυτή της ιδιαίτερης ιστορικής σημασίας αντικατάσταση του εθνικού νομίσματος ο ιστότοπός μας στην θεματολογία της προηγουμένης εβδομάδας αναφέρθηκε στην ιστορία της Δραχμής, του αρχαιοτέρου νομίσματος της Ευρώπης με εισαγωγικό σημείωμα και επιμέλεια του Ιγνάτη Ψάνη. Εξ επιδράσεως δε αυτού επανερχὀμαστε στην υπόθεση της Δραχμής πάλι, αυτή την φορά με την ματιά και οπτική γωνία που εξετάζει και αντιλαμβάνεται το θέμα ο δημοσιογράφος και Υφυπουργός και Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών σε κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου στην δεκαετία του 1980, Γιάννης Καψής, ο οποίος στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (30-31 Δεκεμβρίου 2000), αναφέρεται στο θέμα με γνήσια εθνική συνείδηση, ισχυρή πατριωτική ευαισθησία και γράφει το παρακάτω άρθρο με τίτλο: «Να μου το θυμηθείτε…θα πούμε την δραχμή…δραχμούλα.
ΑΤΤΙΚΟ ΤΑΛΑΝΤΟ-700 ΧΡΟΝΙΑ ΠΧ-ΛΙΡΑ…ΑΓΓΛΙΑΣ ΓΙΑ ΑΙΩΝΕΣ
ΓΙΑΝΝΗ Π. ΚΑΨΗ
Και όμως. Να μου το θυμηθείτε. Θα πούμε την δραχμή… δραχμούλα. Κι ας μην σπεύσει ο Υπουργός Εθνικής Οικονομίας να με διαψεύσει, διαβεβαιώνοντας ότι το εθνικό μας νόμισμα δεν κινδυνεύει. Ο θρήνος που ακολουθεί δεν αφορά την εθνική μας οικονομία. Θα την πούμε την δραχμή δραχμούλα. Σίγουρα ναι. Κι ας πηγαίνει καλά ( όσο πηγαίνει καλά) η οικονομία μας. Άλλωστε δεν μας πολυενδιαφέρει αφού…δεν είναι όλη δική μας, αλλά των 2/3 (το ανακάλυψε προσφάτως ο κ. Τσουκάτος). Η δραχμή μας το βράδυ της πρωτοχρονιάς θα προσφερθεί θυσία στο κακομούτσουνο τοτέμ της καινούργιας θεότητας-του «ευρώ». Μόλις προ ολίγων ημερών ο Πρωθυπουργός ανακοίνωσε με χαμόγελο δικαιολογημένης ικανοποίησης ότι την πρωτοχρονιά «αλλάζουμε σελίδα» και μπαίνουμε στην εποχή του ευρώ χωρίς τις οικονομικές αναταράξεις που γνώρισαν άλλες χώρες. Και τον χειροκροτήσαμε γι’ αυτό –μόνον γι’ αυτό – νοερά. Ούτε όμως ο Πρωθυπουργός ούτε εμείς συνειδητοποιήσαμε -επαρκώς τουλάχιστον- ότι επιχαίρουμε και χειροκροτούμε το ξερίζωμα της αρχαιότερης και ισχυρότερης πολιτισμικής ρίζας της ράτσας μας. Το βράδυ της πρωτοχρονιάς το μακροβιότερο εν κυκλοφορία νόμισμα ( ηλικίας 2.700 ετών ) θα πάψει να υπάρχει.
ΤΕΤΡΑΔΡΑΧΜΟ
Σε μια εποχή που διορισμένοι χρυσοποίκιλτοι δικτατορίσκοι των Βρυξελλών διαβεβαιώνουν τους λαούς ότι η ένωση της Ευρώπης θα πραγματοποιηθεί ( αν και …με μια ακόμη Νίκαια τα πράγματα δεν θα είναι και τόσο σίγουρα) με απόλυτο σεβασμό των πολιτισμικών καταβολών και ιδιαιτεροτήτων τους, εμείς… Εμείς χωρίς αιδώ και χωρίς περίσκεψη και κυρίως χωρίς την παραμικρή διαμαρτυρία δεχθήκαμε να θυσιάσουμε την δραχμή. Και η ευθύνη είναι δική μας . Μόνο δική μας. Δεν φταίνε οι Ευρωπαίοι, αυτοί οι «οι πεπολιτισμένοι βάρβαροι» ( σημ: ούτε εγὠ φταίω. Ο Παλαμάς το έγραψε ….) Δεν φταίνε οι Ευρωπαἰοι. Γιατί 700 χρόνια π.χ. , όταν ο Φείδων ο βασιλιάς της Αθήνας ( δεν είχαν ακόμη απαλλαγεί οριστικά του βασιλικού άγους, οι Αθηναίοι) διεπίστωνε ότι ο οβολός – το νόμισμα της εποχής – δεν επαρκούσε για τις ανάγκες της οικονομικής ανἀπτυξης της χώρας του, οι πρόγονοι του σύγχρονου Καρλομάγνου του Βουιζιμπέργκερ ( σημ: πρόκειται για τον διοικητή της κεντρικής Τράπεζας ), δεν είχαν τέτοια προβλήματα. Ζούσαν ακόμη πάνω στα δένδρα και τα φρούτα προσεφέροντο δωρεάν. Δεν φταίνε οι Ευρωπαίοι. Γιατί, όταν ο Φείδων θέσπιζε την δραχμή ίση προς 6 οβολούς ( σημ : εκ του δράττω: όσους οβολούς μπορούσε να αδράξει η παλάμη) δημιουργώντας την «ζώνη της δραχμής» οι πρόγονοι του Καρλομάγνου παρέμεναν αδιάφοροι. Είχαν εξασφαλίσει και το κρέας τους δωρεάν και μάλιστα χωρίς τον κίνδυνο των τρελών αγελάδων . Ήξεραν τι έτρωγαν : έτρωγε ο ένας τον άλλο. Αλλά και όταν η Ευρώπη καβάλα στον λευκό ταύρο-Δία, έφυγε, για να δώσει τ’ όνομα της Ελλάδας-που τότε λεγόταν Ευρώπη από τον Ισθμό μέχρι την Θράκη- στη ανεξερεύνητη ήπειρο ασφαλώς, θα είχε τα έξοδα πρώτης εγκατάστασης σε αττικές δραχμές. Ήταν το αρχαιότερο νόμισμα από ατόφιο ασήμι και με εγγυημένο σταθερό βάρος. Κἀτι σαν την χρυσή λίρα Αγγλίας πολλούς αιώνες αργότερα. Αυτή ήταν ( ήδη συντάσσεται στον Παρατατικό) η δραχμούλα μας. Κανείς δεν σκέφθηκε, κανείς μας να προτείνει το κοινό νόμισμα της Ευρώπης να λέγεται «δραχμή». Ήταν άλλωστε το νόμισμα της Ευρώπης. Θα το δεχόντουσαν οι λεγόμενοι Ευρωπαίοι;
Πιθανότατα όχι. Αλλά άξιζε να δώσουμε την μάχη. Όπως κάνουμε σήμερα για τα μάρμαρα του Παρθενώνα. Κανείς δεν σκέφθηκε, έστω, να προτείνει, να ζητήσει, να αξιώσει στα ελληνικά «ευρώ», σ’ αυτά που θα κυκλοφορούν στη χώρα μας να υπάρχει και η λέξη «δραχμή», «δραχμή-ευρώ». Θα τους ενοχλούσαμε τους «εταίρους» μας; Πολύ. Έ…και; Μόνο αυτοί θα μας ενοχλούν;
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 30-31 Δεκεμβρίου 2000