Ιγνάτης Ψάνης
Οι απόψεις που διατυπώνονται στο άρθρο βασίζονται πρωτίστως σε εκπαιδευτικούς, ψυχολόγους και νομικούς.
Τριαντατρείς ανήλικοι προσάγονται κάθε μέρα στα αστυνομικά τμήματα με σοβαρές κατηγορίες, από βιαιοπραγία ίσαμε διακίνηση ναρκωτικών εντός και εκτός των σχολείων, σε δρόμους και σε πλατείες. Πολλοί από αυτούς συλλαμβάνονται!
Το φαινόμενο διατρέχει τη χώρα οριζόντια, και στα τέσσερα σημεία του πληθυσμιακού ορίζοντα. Συνεχώς διευρύνεται, χωρίς να λαμβάνεται κανένα απολύτως μέτρο. Οι προσαγωγές και οι κατηγορίες εναντίον των γονιών για παραμέληση ανηλίκων είναι απλώς ασπιρίνη.
ΠΟΙΟΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ
Οι μόνοι που δεν ευθύνονται είναι αυτά τα νέα παιδιά. Σε μια ηλικία,
-Που δεν έχεις ιδέα τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται
-Τι είναι σωστό και τι λάθος, τι ενάρετο και τι αμαρτωλό, τι ηθικό και τι ανήθικο
-Σε μια ηλικία που είναι τελικά αδιαμόρφωτη η προσωπικότητά σου.
-Σε μια ηλικία που αρχίζει να χτίζεις σοβαρά τις αξίες σου και τις καθοριστικές ιδέες της ζωής σου,
-Σε μια ηλικία που πας να βάλεις τα μπετά, τις βάσεις της ζωής σου αλλά, δυστυχώς, έχεις πολύ κακούς καθοδηγητές, ακατάλληλους μηχανικούς και επιχειρείς σε ένα επικίνδυνο περιβάλλον, που περιμένει τις κατάλληλες οδηγίες και κατευθύνσεις αλλά είτε μένεις μόνος και νιώθεις εγκαταλελειμμένος είτε σου δίνονται εσφαλμένες, ακατάλληλες και επικίνδυνες οδηγίες, ε, τότε δεν έχεις απολύτως, απολύτως καμία ευθύνη στα 12 και στα 13 σου χρόνια. Τότε:
ΔΕΝ ΕΥΘΥΝΕΣΑΙ ΒΑΣΙΚΑ ΕΣΥ!!
-Όταν ζεις και μεγαλώνεις μέσα σε ένα βίαιο οικογενειακό περιβάλλον.
-Όταν έχεις απαξιώσει τελείως το σχολείο, όχι ως κτήριο αλλά ως χώρο μάθησης, αγωγής και γνώσης.
-Όταν δεν έχεις αθλητικούς χώρους, για να διοχετεύσεις την υπερβολική σου αδρεναλίνη.
-Όταν σε ντοπάρει και σε εξαγριώνει ο αθλητικός τύπος
-Όταν η βία είναι καθημερινή εικόνα και ανάγνωσμα στην κοινότητα και στο διαδίκτυο.
-Όταν διδάσκεσαι πως η κοινωνική ανομία και η δύναμη υπερεκμετάλλευσής της είναι ο σύγχρονος κανόνας.
-Όταν οι γονείς λόγω της υπερβολικής ενοχικότητας που νιώθουν για την παραμέλησή σου, σε κάθε λάθος, παράβαση, ανάγωγη συμπεριφορά παίρνουν το μέρος σου και οι δάσκαλοι φοβούνται τους γονείς σου και σένα.
-Όταν η πολιτική διδάσκει τον κανιβαλισμό και την εξόντωση μέχρι τέλους του αντιπάλου.
-Όταν ζεις σε ένα περιβάλλον εκτεταμένης διαφθοράς, διαπλοκής, συγκάλυψης και “κονόμας” με κάθε μέσον και τρόπο.
-Όταν αξία γίνεται η ύλη και όχι το πνεύμα, όταν σε καταξιώνει το μικρόφωνο και η φωτογραφία και όχι η προσωπική σου καταξίωση, τότε;
ΚΟΛΑΣΗ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ, ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ!!
Η αισιοδοξία μιας κοινότητας ανθρώπων πολλαπλασιάζεται γεωμετρικά όταν τα νέα της παιδιά, τα βλαστάρια της, που αποτελούν και προοιωνίζονται το μέλλον, διαμορφώνονται έτσι ώστε να ανεβάσουν το επίπεδό της, όταν θα έρθει η ώρα να πάρουν τα χέρια τους.
“Εμείς γίνουμε πολύ καλύτεροι από εσάς” (άμμες δε γ’ εσόμεθα πολλές κάρονες) υπόσχονταν οι νέοι Σπαρτιάτες, όταν παραλάμβαναν από τους μεγαλύτερους.
Εμείς είναι δυνατόν να πιστέψουμε κάτι τέτοιο σήμερα;
Την οικονομική κρίση τη βιώσαμε και χρεώσαμε στις επόμενες γενιές ένα αφόρητο, δυσβάσταχτο χρέος.
Την κρίση όμως των αμούστακων και άγουρων παιδιών, την κρίση μιας κοινωνίας που δηλητηριάζει προεφηβικές και εφηβικές ηλικίες, αυτή την κρίση, αν δεν την διαχειριστούμε συλλογικά, υπεύθυνα και προγραμματισμένα, μπορούμε να διανοηθούμε τις επιπτώσεις της; Μας ενδιαφέρουν πρωτίστως;
Εννοείται πως το άρθρο δεν αφορά συλλήβδην τις ηλικίες στις οποίες αναφερθήκαμε.