Ιγνάτης Ψάνης
Πρέπει να παρεμβαίνουμε δημόσια εμείς οι εκτός Πολιχνίτου στα θέματα του χωριού μας;
Ανέκαθεν είχαμε αυτή την απορία. Μα τώρα κάποιο σχόλιο συγχωριανού μας στο “Πανόραμα” την έκανε πιο επιτακτική.
Κάποιος σχολίασε, λοιπόν :”Το χωριό δεν κάνουν όσοι έφυγαν από αυτό, μαζί και εμένα, αλλά όσοι ζουν και παλεύουν γι’ αυτό καθημερινά. Οι υπόλοιποι απλά κριτική κάνουμε και είμαστε καλοί.”
Με την άποψη αυτή συμφώνησαν τρεις και προφανώς θα υπάρχουν και άλλοι, που συμφωνούν.
Πριν από δύο χρόνια κάποιος, που μάς γνώρισε πολύ καλά, τώρα τελευταία, είπε: “Αν ο κάθε μορφωμένος Πολιχνιάτης, που ζει εκτός του χωριού, αφιέρωνε μία ώρα τη βδομάδα για το χωριό του, ο Πολιχνίτος θα ήταν παράδεισος!”
Η ακλόνητη και αταλάντευτη θέση μας είναι ότι και πρέπει και επιβάλλεται να ασχολούμαστε δημόσια με τα μεγάλα και σοβαρά προβλήματα του χωριού μας.
Αν εξαιρέσουμε τους λιγοστούς νέους, όλος ο υπόλοιπος πληθυσμός είναι υπερήλικες. Ένα απέραντο γηροκομείο συνταξιούχων είναι το χωριό. Όταν φύγουμε «εμείς οι Αθηναίοι», όπως ενοχλητικά μάς χαρακτηρίζουν κάποιοι ντόπιοι, το χωριό νεκρώνει.
Από ποιους περιμένουμε να παλέψουν για το χωριό, να έχουν τον κουράγιο και τη δύναμη, τις γνώσεις και την εμπειρία, που απαιτούν τα σύγχρονα πολύπλοκα προβλήματα;
Ασφαλώς, οι μόνιμοι κάτοικοι αναγκαστικά και υποχρεωτικά αγωνίζονται, όσοι και όσο μπορούν. Όμως χρειάζονται και μια ανάσα να τους ξεκουράσει, ένα χέρι να τους κρατήσει, μια πλάτη να τους στηρίξει, μια δυνατή φωνή, για να ακουστούν περισσότερο.
Αμέτρητοι ντόπιοι επιστήμονες έχουν στελεχώσει μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις κάθε λογής, ΜΜΕ, ελληνικά και ξένα πανεπιστήμια, Πολιχνιάτες που διαπρέπουν παντού και εμείς είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτούς.
Ναι, ένα μεγάλο μέρος από αυτούς έρχονται είτε τακτικά είτε περιοδικά στα μέρη μας, όσο τους επιτρέπουν οι υποχρεώσεις τους. Αποζητούν την αύρα του τόπου, τις μνήμες και τις ρίζες τους, πρωτίστως την καλοκαιρινή ραστώνη, ξεκούραση.
Ο τόπος μας, όμως, έχει πολύ μεγάλες δυνατότητες ανάπτυξης και προόδου. Μας χρειάζεται όλους, έχει την ανάγκη μας. Δημόσιες και επώνυμες παρεμβάσεις, σχολιασμοί, τεκμηριωμένες προτάσεις, ανάγκη συνεργασίας με την ντόπια κοινότητα, διοργάνωση εκδηλώσεων αλλά και ευρεία συμμετοχή σε εκδηλώσεις, όλα αυτά και αλλά ίσως, θα άλλαζαν τον χάρτη και την προοπτική στα μέρη μας.
Δεν επιτρέπεται να αφήνουμε άλλο τους μόνιμους κατοίκους «να βράζουν στο ζουμί τους».
Ασφαλώς και δεν είναι μόνο οι επιστήμονες, η προσφορά των οποίων δεν αμφισβητείται. Η εμπειρία πλήθος άλλων συγχωριανών μας είναι πολύτιμη.
Το συμπέρασμα, επομένως, είναι πως οι δημόσιες παρεμβάσεις και παρουσίες όσων μπορούν και θέλουν να βάλουν ένα λιθαράκι, είναι αναγκαίες, χρήσιμες και πολύτιμες σ’ αυτή τη φάση.
Εννοείται πως οι απόψεις των ντόπιων είναι σε πρώτο επίπεδο.
Είναι αυτονόητο, όμως, ότι και η τοπική κοινότητα θα πρέπει να επιζητεί τη βοήθειά τους και να την προβάλλει και δημόσια.
Άρα η άποψη του σχολιαστή αναδιατυπώνεται, κατά τη γνώμη μας, ως εξής: ” Το χωριό μπορεί να το κάνουμε όλοι μαζί, όσοι θέλουμε και μπορούμε είτε μένουμε μόνιμα είτε όχι, ανάλογα με τον ρόλο, που ο καθένας επιφυλάσσει για τον εαυτό του.”
Δεν υπάρχουν ντόπιοι και “ξένοι” Πολιχνιάτες! Θέληση και διάθεση προσφοράς να υπάρχει από όλους.
ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΟ ΚΡΙΣΙΜΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ, ΠΟΥ ΕΘΙΞΕ Ο ΣΧΟΛΙΑΣΤΗΣ ΜΑΣ, ΕΠΕΙΔΗ ΥΠΟΘΕΤΟΥΜΕ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ, ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΒΔΟΜΑΔΑ.