“ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ”! [Κυριεύτηκε, αλώθηκε η Πόλη]

Μεγάλο κακό για την Ορθοδοξία, την Ελλάδα και τον κόσμο ολόκληρο η Άλωση της Πόλης στις 29 Μαΐου του 1453. Και αυτό γιατί ένας απολίτιστος, θρησκόληπτος, πολεμοχαρής και αιμοδιψής λαός εγκαταστάθηκε στα σύνορα της Ευρώπης και της Ελλάδας, “Η κατάρα της Ασίας”, όπως εύστοχα χαρακτηρίστηκε. [Σχόλιο του ιστότοπου]

29 ΜΑϊΟΥ  1453

*******************

Η απάντηση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου προς τον Μωάμεθ Β’, ενώ έξω από τα τείχη της Βασιλεύουσας περιμένουν ανυπόμονα οι Οθωμανοί.

 «Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοὶ δοῦναι

οὔτ’ ἐμὸν ἐστίν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ,

κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως άποθανοῦμεν

καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν.»

Μετάφραση: Το να σου παραδώσω την Πόλη ούτε δικό μου δικαίωμα είναι ούτε κανενός άλλου από τους κατοίκους της· γιατί όλοι με μια ψυχή προτιμούμε να πεθάνουμε με τη θέλησή μας και δε λυπόμαστε για τη ζωή μας».

Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ΙΑ

*************************

«ΕΑΛΩ  Η  ΠΟΛΙΣ»!

Απρίλη το ξεκίνημα

αρχή,  και τέλος Μάη

το ζοφερό το μήνυμα

«έπεσε η Πόλη, πάει»!

                ***

«Εάλω η Πόλις» έπεσε,

ω αποφράδα μέρα!

Ο Βόσπορος αντάριασε

σκοτείνιασε το Πέραν.

Κερκόπορτα δεν άντεξες

στού πειρασμού τον ρόλο,

τής προδοσίας έπαιξες

τον άθλιο τον ρόλο.

Ο Κωνσταντίνος αψηφά

τού θάνατου το δέος,

απ’ τις επάλξεις πολεμά

μπροστάρης και γενναίος.

Το είπε και το κράτησαν

κι αυτός κι όλοι οι άλλοι,

έπεσαν μα δεν έσκυψαν

στον Τούρκο το κεφάλι.

Η Παναγιά τών Βλαχερνών

σκιρτά μαυροφορούσα

το μάκρος τών φριχτών δεινών

βλέπει θρηνολογούσα.

Κι ο ουρανός χρώμα μουντό,

θρηνεί απεγνωσμένα,

ως και τα ψάρια στο νερό…

μισο- τηγανισμένα.

Τριγμός οδόντων, γοερά

φτάνει ως τα ουράνια,

και τών βαρβάρων συμφορά

σκορπούν τα γιαταγάνια.

Σφαγή, εξανδραποδισμοί

αλλοφροσύνης φρίκη,

λεηλασίες, βιασμοί,

αιμοδιψών η νίκη.

Κατακαημένη Αγιασοφιά

σβήσαν τα μανουάλια,

δεν φτάξαν ως την Παναγιά

ξανά τα παρακάλια.

Κατακαημένος κι ο Σταυρός

το άγιο σύμβολό σου

που θα’ναι τώρα δω και μπρος

το…Μισοφέγγαρό σου.

Τα τετρακόσια στήν σκλαβιά

χρόνια σου Ρωμιοσύνη,

πληγή πια δίχως γιατρειά

με… κάπαλο έχει μείνει.

Φταίξανε αίτια πολλά

πληγές παλιές και λάθη,

χρόνια Βυζαντινά θολά

κι αυτοκρατόρων πάθη.

Και τώρα πια κληρονομιά

έμειν’ ο πόθος μόνο

επιστροφής  παρηγοριά

δοξαστικής στον χρόνο.

Μαρμαρωμένος βασιλιάς

για να υπάρχει λόγος

ξανά τής δόξας τής παλιάς

να βγει Παλαιολόγος!

                    ****