Αλιεύσαμε ένα ποίημα του αείμνηστου Γιαννακού-Αντωνιάδη, που αναφέρεται στο χωριό μας πριν πολλά χρόνια, και το οποίο νομίζουμε πως έχει ενδιαφέρον, γιατί κατά τη γνώμη μας έχει αρκετές αναγνώσεις.
ΤΊΤΛΟΣ: Πολιχνίτος = ένας τόπος μπατκωμένος
Το Αιγαίο στα σπλάχνα και η θέρμη της Γης
-σ ‘αμάχη προαιώνια στο φως του Ήλιου-
να καταπιούν πασχίζουν το λιγοστό μας χώμα!
Και πάνω στην αμφίβολη στεριά:
άνθρωποι – αγώνες – έριδες – ιδέες…
Του Αιγαίου δώρο ο Κόλπος Καλλονής
της άχνας του Εγκέλαδου οι Θερμοπηγές
της παρουσίας του ανθρώπου η “Ελπίδα”
(Σκάλα για το Αύριο στην είσοδο του Κόλπου).
‘Οποιος πολύ πονά, γαϊδουρινά φωνάζει…
Όποιος το μίσος έζησε, στοχεύει στην αγάπη…
Κι όποιος τον πόλεμο αδερφό απ’ της Ζωής την κρήνη
-πεσκέσι στη ψυχή
από μια φύση εριστική –
σαν δροσερό αεράκι δροσερό γεύεται την ειρήνη!
Βουνά δεν έχει τούτη η γωνιά
ορίζοντες ν ‘ανοίξουν στ’ ανθρώπινα τα μάτια…
‘Ολα μας είναι χαμηλά
λες και της Γης η αγκαλιά
όμηρους μάς κρατά!
Μα όποιου ‘Οντος η ψυχή
πολύ βαθιά πατικωθεί
Ανάσταση οσμίζεται – σ΄ Ανάσταση ελπίζει
σηκώνοντας τα βάρητα της Ρωμι0σύνης όλης:
“Όσο βαρύ το πάτημα, τόσο ψηλό το ζάλο”!
Καθώς τα κοχύλια του γιαλού βρίσκει ο σκαφτιάς σε λόφους
-εδώ ‘ ναι αδελφοποιτοί οι αχινοί κι οι σκίνοι-
τόσο ψηλά ας ανεβεί η φλόγα της ψυχής μας
για λύτρωση απ’ το μπάτκωμα με όραμα: ε ι ρ ή ν η!
Αλέκος – Γιαννακός Αντωνιάδης “ειρηνικοί ρυθμοί”, Αθήνα, 83, Αύγουστος-σελ.150