Γιώργος Σταυρινός
Το παραδοσιακό καφενείο της φωτογραφίας ήταν στην πάνω αγορά του Πολιχνίτου. Απέναντι από το Ειρηνοδικείο .
Κάθε Δευτέρα που είχε δικάσιμο , το καφενείο γνώριζε ιδιαίτερη κίνηση. Δικηγόροι από Μυτιλήνη , κάθε φύσεως μάρτυρες και λοιποί από τα χωριά δημιουργούσαν το αδιαχώρητο . Όλοι αυτοί έπρεπε να πιούν καφέ και να φάνε κάτι στην μεσημεριανή διακοπή του Δικαστηρίου. Η σπεσιαλιτέ της ημέρας αυτής , το καζάνι θα έλεγα εγώ, ήταν τα ρεβίθια . Η σύζυγος του καφετζή τα έκανε τόσο νόστιμα που γινόταν ανάρπαστα! Αλλά και ο καφετζής καυχιόταν ότι γνωρίζει όλους τους δικηγόρους της Μυτιλήνης και μπορούσε να συστήσει τον καταλληλότερο , ανάλογα με την υπόθεση του καθενός ! Αλλά στην αίθουσά του ακόμα , γινόταν γαμήλια γλέντια , δημοπρασίες , ομιλίες πολιτικών κλπ. Εκεί , στην κεντρική κολώνα , κάτω από το ρολόγι , ήταν γραφτό να γνωρίσω πριν 49 χρόνια τη κόρη του καφετζή , τη γυναίκα μου. Που δήθεν κένταγε το κέντημά της και περίμενε να σχολάσω από το εργοτάξιο που επέβλεπα και να μπω μέσα στο καφενείο να πιώ καφέ. Βλέπετε , απέναντι από το καφενείο στον όροφο πάνω από το Ειρηνοδικείο , ήταν το Γραφείο της 6ης ΜΟΜΑ , όπου υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία .
Το καφενείο παραμένει άθικτο εσωτερικά όπως στην δεύτερη φωτογραφία από βιβλίο της Τζέλης Χατζηδημητρίου. Περιμένει πάντα έναν καινούργιο επαγγελματία που θα του δώσει ξανά ζωή. Γιατί ο πρώτος κτήτοράς του φρόντισε να βάλει στην πρόσοψή του την πέτρινη πινακίδα που γράφει ‘’ Σήμερον εμού , αύριον ετέρου, και ουδέποτε τινός’’. Που θα πεί , σήμερα είναι δικό μου , αύριο κάποιου άλλου, αλλά ποτέ δεν θα μείνει αδέσποτο (αλειτούργητο).