Ιγνάτης Ψάνης
Καμάρ΄, Φλου, Παπούτσ΄, Χουρεύτιρια, Μανίτσ΄και άλλα τέτοια τοπωνύμια του τόπου μας έχουν συνδεθεί, αν όχι ταυτιστεί, με τον μύθο, τον θρύλο, ίσως την ιστορία, που κάποιος ευφάνταστος προγονός μας επινόησε, της νύφης του άρπαξαν πριν αιώνες κάποιοι πειρατές.
Το “σενάριο” της αρπαγής έχει και άλλες εκδοχές αλλά αυτή είναι η πιο κατοχυρωμένη και εμπεδωμένη, η πιο τρέχουσα, στη μνήμη και στη συνείδηση των συνανθρώπων του τόπου μας.
Βέβαια το θέμα της αρπαγής γυναίκας η γυναικών είναι παμπάλαιο. Ήδη ο Όμηρος στην Οδύσσεια (ο 415-429) διηγείται την αρπαγή μιας σκλάβας από τη Φοινίκη. Η μυθολογία γεμάτη από περιπτώσεις που θεοί και ηγεμόνες απαγάγουν γυναίκες. Οι Ρωμαίοι αρπάζουν τις κόρες και τις γυναίκες των Σαββίνων, γιατί η νέα πόλη, η Ρώμη, είχε μεγάλη έλλειψη γυναικών, η αρπαγή της γυναίκας του Διγενή Ακρίτα (υπάρχει και σε διάφορες παραλλαγές στα ακριτικά τραγούδια) και πάει λέγοντας…
Τη “δική μας νύφη”, για την οποία δεν έχουμε κανένα απολύτως χαρακτηριστικό γνώρισμα, ούτε καν το όνομά της, μπορεί να τη φανταστεί, όπως ο καθένας θέλει.
Τα μόνο διασωθέντα στοιχεία είναι τα τοπωνύμια και το σενάριο των πειρατών. Σε αυτό βοηθάει η περιοχή, ο χώρος, θάλασσα βέβαια, και η φαντασία. Βέβαια το πιο ατράνταχτο ιστορικό τεκμήριο δεν είναι παρά η ίδια η ονομασία της περιοχής, Νυφίδα<Νυφίς-ίδος<νύφη.
Η όλη ιστορία, εμπεριέχει ενδιαφέρονται στοιχεία που την κάνουν ελκυστική, ρομαντική, κάτι που δε δένει με την ουσία του θέματος, την αρπαγή μιας γυναίκας και μάλιστα νύφης, η οποία από μόνη της είναι απωθητική.
Οι πειρατές, μια ανδροκρατούμενη και αρρενωπή ομάδα, δεν κακοποιούν τη νύφη. Την αρπάζουν προσεκτικά και καθώς τους πήραν πρέφα και τους κυνήγησαν οι συγγενείς ,φίλοι και παρευρισκόμενοι τρέχουν στα ενδότερα της περιοχής, προφανώς για να διασωθούν, και κατά τη διάρκεια αυτής της εξέλιξης συμβαίνουν διάφορα, που οι μόνοι μάρτυρές τους είναι τα τοπωνύμια.
Έχουμε να κάνουμε, λοιπόν, με πειρατές, που σέβονται τη γυναίκα, με ερωτικούς πειρατές, που, αντί να κυνηγούν οι ίδιοι, τους κυνηγούν άλλοι!
Το σενάριο, λοιπόν, περιλαμβάνει και Νυφιδιώτες της εποχής, που το έλεγε η ψυχή τους, είχαν φιλότιμο, μπέσα, τσαγανό και … αξιοπρέπεια.
Η μοναδική καταγραφή αυτού του μύθου είναι στο βιβλίο “Πολιχνιάτικα Ιστορήματα” του Χαριλάου Καρατζάνου το 1984, που κατέγραψε την μέχρι τότε προφορική ιστορία της περιοχής.
Μας διαφεύγουν πολλές λεπτομέρειες, όπως είναι φυσικό, κυρίως δεν γνωρίζουμε το τέλος.
Ο κ Οικολογικός Εξωραϊστικός Σύλλογος των Νυφιδιωτών και ο μουσικο-χορευτικός Σύλλογος “Μπάλος”, ανέλαβαν να αναβιώσουν αυτή την ιστορία με κόπο και δουλειά πολύ, με μεράκι και μέγα πάθος.
Στους συντελεστές της παράστασης- δρώμενου εκτός από τους Προέδρους των δύο Συλλόγων, την κα Αντωνίου-Λαμπούση Ταξούλα της Νυφίδας και τον κ. Γιάννη Αδαλή του ” Μπάλου”, και τον σκηνοθέτη κ. Τσουκαλοχωρίτη, οφείλουμε να αναφέρουμε τους χαρισματικούς και ταλαντούχους, την κειμενογράφο στην ντοπιολαλιά κα Στέλλα Καρνά, και τον ζωγράφο κ. Κώστα Καλαθά.
Την παραμονή της Παναγιάς στις 8.οο μ.μ. θα είμαστε όλοι εκεί, για να τους χαρούμε και να τους χειροκροτήσουμε. Τους αξίζει.