Ένα εμβληματικό Αρχοντικό της Μυτιλήνης, του Γεωργιάδη, που πέρασε από “σαράντα κύματα” βρίσκει το δρόμο της πολιτισμικής του αξιοποίησης. Απ΄ό,τι φαίνεται η ταλαιπωρία, η εγκατάλειψη και η αλλοίωσή του τελειώνουν και ένα άλλο κεφάλαιο προσφοράς του στην κοινότητα αρχίζει να γράφεται. Να ευχηθούμε να είναι το ίδιο καλό και το δεύτερο στάδιο, εκείνο της αξιοποίησης του. Ίσως είναι το δυσκολότερο για ένα κτίσμα που φιλοδοξεί να γίνει το “Σπίτι του πολιτισμού”. Πανόραμα Πολιχνίτου

Τρέχει η διαγωνιστική διαδικασία για το έργο «Αξιοποίηση του Αρχοντικού Γεωργιάδη» συνολικού προϋπολογισμού 2 εκ. ευρώ καθώς η Οικονομική Επιτροπή της ΠΒΑ με απόφασή της στις 27-11-2023 διακηρύττει ανοιχτό ηλεκτρονικό διαγωνισμό καλώντας τους ενδιαφερόμενους να υποβάλλουν τις προσφορές τους έως τις 12 Ιανουαρίου 2024.

Η αποσφράγιση των προσφορών θα γίνει στις 18 Ιανουαρίου 2024.

Οι στόχοι των επεμβάσεων

Όπως αναφέρεται στην Τεχνική Περιγραφή οι προτεινόμενες επεμβάσεις για την αποκατάσταση και τη στερέωση ενός ιστορικού κτιρίου οφείλουν να εξασφαλίσουν την επισκευή του φέροντα οργανισμού ή και την ενίσχυσή του στις θέσεις που απαιτούν αυξημένες αντοχές, με σεβασμό στην κατασκευαστική λογική της εποχής του, αλλά και την αξιόπιστη θωράκιση των κτιρίων απέναντι στο σεισμό και τις περιβαλλοντικές δράσεις. Οι ανακατασκευές και ενισχυτικές επεμβάσεις θα πρέπει να είναι σύμφωνες με την αρχική δομική αντίληψη του φέροντος οργανισμού και τα υλικά κατασκευής του κτιρίου. Ειδικότερα σε κτίρια από λιθοδομή οι προτεινόμενες εργασίες στοχεύουν στην σταθεροποίηση των τοιχοποιιών στην κατάσταση που βρίσκονται σήμερα, την πλήρωση των κενών μεταξύ των παρειών της τοιχοποιίας ώστε η τελευταία να αποκτήσει ομοιογενή συμπεριφορά, καθώς και την προστασία αυτών από τις περιβαλλοντικές δράσεις. Η συνδρομή σύγχρονων υλικών ή τεχνολογιών κρίνεται σκόπιμη εκεί όπου τα παραδοσιακά μέσα και υλικά έχουν αστοχήσει. Η εφαρμογή των σύγχρονων μεθόδων και υλικών γίνεται 5 διακριτικά και οι πρόσθετες ενισχύσεις είναι αντιστρεπτές κατά το δυνατόν και ευδιάκριτες. Κριτήριο για τη χρήση νέων υλικών είναι ο τρόπος συνεργασίας του με τα υφιστάμενα.

Ιστορικά στοιχεία

Η κατοικία κτίσθηκε περίπου το 1880-1885 στο βόρειο, παραλιακό άκρο της τουρκικής συνοικίας, σε οικόπεδο παραπλήσιο του ομώνυμου εργοστασίου στη σημερινή περιοχή Επάνω Σκάλα στη Βόρεια είσοδο της πόλης της Μυτιλήνης. Σύμφωνα με τον Παρασκευαΐδη (2001), ο κατάφυτος με φοίνικες και άνθη κήπος του αρχοντικού εκτείνονταν σε μεγαλύτερη έκταση από την σημερινή. Χαρακτηριστική είναι η κατά καιρούς εναλλαγή της χρήσης του κτιρίου για δραστηριότητες πέραν της κατοικίας. Σύμφωνα με παλαιότερες αναφορές και μαρτυρίες των σημερινών κατοίκων της περιοχής, το κτίριο από το 1912 μετατράπηκε σε στρατιωτικό νοσοκομείο. Στην περίοδο της Μικρασιατικής καταστροφής έγινε προσωρινός αποδέκτης προσφύγων, οπότε και το μέγεθος της αυλής περιορίστηκε στο σημερινό κατά την οικοδόμηση του προσφυγικού συνοικισμού το 1928. Κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής λειτούργησε ως «υγιεινώς ελεγχόμενος» οίκος ανοχής. Στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών χρησιμοποιήθηκε ως σιδηρουργείο και χυτήριο κατασκευής ορειχάλκινων αντικειμένων, με αποτέλεσμα να επέλθουν σημαντικές αλλοιώσεις του φέροντα οργανισμού του κτίσματος. Σήμερα το αρχοντικό ανήκει στην Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου και κρίθηκε διατηρητέο με απόφαση κήρυξης ΦΕΚ 177/Β/2-2-1998 από το Υπουργείο Πολιτισμού.