ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ
ΦΥΛΛΟ 12-2-2025
«Αν στους γονείς μας οφείλουμε το ζην στους δασκάλους μας χρωστάμε το ευ ζην».
Θλίψη και δάκρυα σκόρπισε το άκουσμα του θανάτου του αξιαγάπητου καθηγητή μας Δημήτρη Κωφόπουλου.
Κανείς δεν περίμενε ότι αυτός ο αγέρωχος, ευθυτενής, λεβεντόκορμος και πάντα αεικίνητος, θα έφευγε τόσο σιωπηλά και αναπάντεχα για το ταξίδι του χωρίς γυρισμό. Αγνοούσα τη σοβαρότητα της κατάστασής του, όταν τηλεφώνησα στο νοσοκομείο. Δεν μου άρεσε η καθόλου αισιόδοξη και αινιγματική απάντησή του στα «περαστικά» μου, «για …να δούμε».
Από τις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου Πολιχνίτου τη δεκαετία του ’60 υπήρξα μαθήτρια του ζεύγους Κωφόπουλου-Φεργαδιώτου. Άνθρωποι προσιτοί, ευπροσήγοροι, καταδεκτικοί, εργατικοί, σωστοί, υπέροχοι στο εργασιακό τους περιβάλλον και γενικά στην κοινωνία του χωριού μας.
Ο ίδιος πάντα κατείχε τα πρωτεία και ξεχώριζε για τον υπερβολικό ζήλο και την απαράμιλλη εργατικότητα του στο μάθημα της γυμναστικής. Πάντα το μάθημα διεξαγόταν ευχάριστα, αλλά συνάμα εποικοδομητικά, αφού συνεχώς μας υπενθύμιζε το «νους υγιής εν σώματι υγιεί».
Ήταν πρωτοφανής η συμμετοχή όλων των μαθητών-τριών με την προτροπή και καθοδήγηση του γυμναστή μας σε όλα τα αθλήματα -αγωνίσματα – παιχνίδια (σφαιροβολία, δισκοβολία, ακόντιο, άλμα σε μήκος, άλμα σε ύψος, βόλεϊ, μπάσκετ κ.α.). Όλοι συμμετείχαμε και με πολλές διακρίσεις.
Οι κόποι όμως, όλης της χρονιάς και η επίδοσή μας αποτυπωνόταν πολύ ζωντανά και παραστατικά στις περίφημες «Γυμναστικές επιδείξεις» της εποχής αυτής. Όλα τέλεια! Η προετοιμασία ξεκινούσε πολύ νωρίς και όλοι οι μαθητές-τριες συναντιόμασταν στο μικρό γήπεδο του χωριού στο «Λίβαδο» το πρωί, πριν την έναρξη των μαθημάτων και μετά συνεχίζαμε το ολοήμερο πρόγραμμά μας στο σχολείο.
Πάντα ξεχώριζε για την τελειομανία του, την ευσυνειδησία του, την oργανωτικότητά του, τη μεθοδικότητά του, την εντιμότητά του, την εργατικότητα του. Ενέπνεε το σεβασμό μας με το κύρος, την αυθεντικότητα και τη γνησιότητα του χαρακτήρα του.
Ακούραστος, υπεύθυνος, μοναδικός και στο λεγόμενο «Εωθινό». Όλο το χωριό ξυπνούσε από τους δυνατούς ήχους της σάλπιγγας των μαθητών, που ανήλιαγα ακόμα με τον καθηγητή μας τόνιζαν την έναρξη της εκάστοτε εθνικής εορτής “Ο tempora ο mores”!!!. Την ίδια μέρα επακολουθούσε η πολύ πετυχημένη και επιμελημένη παρέλαση των μαθητών-τριών του σχολείου μας.
Πάντα τον διέκρινε η πηγαία αγάπη προς το μαθητή και τους συναδέλφους. Αγαπητός σε όλους και με όλους. Όλοι οι συνάδελφοι αναγνώριζαν το έργο του και τα προσόντα του.
Η παρουσία του ήταν έντονη και μοναδική, όχι μόνο ως εκπαιδευτικού, αλλά και ως κοινωνικού ανθρώπου. Πολύχρονη, συνεχής και αδιάλειπτη ήταν η ενασχόληση και η συμμετοχή του σε χορωδιακά σχήματα, ξεκινώντας από τα γυμνασιακά μας χρόνια ως υπεύθυνος της χορωδίας του σχολείου μας. Πρωτοστάτησαν μαζί με την αξιαγάπητη σύζυγό του και καθηγήτριά μου κ. Φεργαδιώτου στην ίδρυση του Λαογραφικού Μουσείου Πολιχνίτου, συλλέγοντας πλούσιο λαογραφικό υλικό του τόπου μας.
Απαράμιλλη όμως, ήταν και η αγάπη του για τη φύση. Βουνά και θάλασσα τα εξερευνούσε με την ίδια ευκολία, όπως καλλιεργούσε τον υπέρoχο κήπο του στην «Περιβόλα» Πολιχνίτου.
Πολυσχιδής προσωπικότητα!!! Μοναδική!!! Και πάνω απ’ όλα σωστός σύζυγος, πατέρας και παππούς. Υπόδειγμα οικογενειάρχη.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκέπασε.
Στην αξιαγάπητη σύζυγό του, στις κόρες του Βέρα και Ιγνατία, στους γαμπρούς του, στα εγγόνια του και στην αδερφή του, απευθύνω τα θερμά συλλυπητήριά μου. Να είναι γεροί να τον θυμούνται!
Καλό ταξίδι Δάσκαλέ μας!! Αιώνια η μνήμη σου!!
Κατερίνα Αρχοντούλη
Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός