Επιστήμη / ΤεχνολογίαΙαματικά ΛουτράΙστορία του χωριούΠαιδείαΠαράδοσηΠολιχνίτος

Μέρος 1ο: Αξιόλογοι Πολιχνιάτες- Γιατί όχι οδός Δημήτρη (Τάκη) Καμπουρόπουλου, Δημήτρη Αλβανού, Παναγιώτη Χριστιανού και άλλων στον Πολιχνίτο;

0
16/11/202516/11/2025
Μέρος 1ο: Αξιόλογοι Πολιχνιάτες- Γιατί όχι οδός Δημήτρη (Τάκη) Καμπουρόπουλου, Δημήτρη Αλβανού, Παναγιώτη Χριστιανού και άλλων στον Πολιχνίτο;

Ιγνάτης Ψάνης

Θα ασχοληθούμε σε μια σειρά άρθρων με εξέχουσες προσωπικότητες του Πολιχνίτου, τα ονόματα των οποίων επιβάλλεται να ονοματοδοτήσουν κάποιες οδούς του τόπου μας. Να σημειώσουμε ότι η ονοματοδοσία των οδών έγινε προπολεμικά, οπότε κατανοούμε την ανάγκη επικαιροποίησής τους.
Ξεκινούμε με τον εξαίρετο γιατρό μας τον Δημήτρη (Τάκη) Καμπουρόπουλο, τον Δημήτρη Αλβανό, Δάσκαλο, εκδότη, δημοσιογράφο και πρωτεργάτη της δημοτικής και της “Λεσβιακής Άνοιξης”, τον Παναγιώτη Χριστιανό, γιατρό και ιδρυτή των ιαματικών μας λουτρών και τον Γεώργιο Πανταζή, Ακαδημαϊκό και Καθηγητή Πανεπιστημίου, εξέχουσα παγκόσμια προσωπικότητα της Βιολογίας. 
Τα ονόματα των οδών σε μία κωμόπολη, της περιφέρειας πρωτίστως, θα πρέπει να σχετίζονται με την ιστορία του, το παρελθόν του (τοπικό και εθνικό) αφενός και αφετέρου με τις προσωπικότητες των ανθρώπων οι οποίοι συνέδραμαν, βοήθησαν, χρωμάτισαν, αύξησαν, πρόβαλαν τον τόπο τους σε κάθε τομέα, κυρίως στην επιστήμη, την τέχνη και τα γράμματα, την οικονομία, τον πολιτισμό. Έτσι παραμένουν οι άνθρωποι αυτοί “εν ζωή”, έτσι και εμείς θα αποτίσουμε τον προσήκοντα σεβασμό, έτσι αποκτά ο τόπος το δικό του χρώμα, ιστορία και πολιτισμό.
Και πολύ σωστά διαβάζουμε στον Πολιχνίτο οδό Πιττακού, Σαπφούς, 8 Νοεμβρίου, 25 Μαρτίου, Αγίου Γεωργίου κ.λπ.
Ίσως ακόμα και η οδός Κανάρη, Διάκου, Ομήρου, Σκρα, Σωκράτους κλπ να μας παραπέμπουν στην ιστορία μας και στον αρχαίο μας πολιτισμό.
Απορία όμως προκαλεί ονοματοδοσία οδών, όπως Ιθάκης, Μενάνδρου και πολύ περισσότερο άλλων όπως ,61η, 57η, λες και βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη!
Αν εξαιρέσουμε τις οδούς Κωνσταντίνου Δεληγιάννη και Κουβελίδη δεν συναντούμε άλλο ντόπιο όνομα.
 Δεν πέρασαν αξιόλογοι άνθρωποι από τα μέρη μας, ώστε να αξίζουν την ονοματοδοσία; Τους ξέρουμε κατ’ αρχάς ή μήπως τους ξεχάσαμε; Δεν πρέπει ένα μέρος του αξιακού παρελθόντος να αποτυπώνεται σε μία οδό, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι;
Δεν πέρασαν ονομαστοί επιστήμονες, πολιτικοί, άνθρωποι με εξαιρετική κοινωνική προσφορά καταξιωμένοι στον τομέα τους αλλά και Άνθρωποι;
Ασφαλώς η ονοματοδοσία των οδών είναι υπόθεση της δημοτικής αρχής. Προέχει, όμως, να γίνει η αναγκαία πρόταση από το Τοπικό Συμβούλιο του Πολιχνίτου.
Αντί για οδοί, όπως Ιθάκης, Μενάνδρου, Μάρκου Μπότσαρη (ασφαλώς έχουν τη θέση τους στην Ιστορία) κλπ επιβάλλεται-κατά τη γνώμη μας -να τιμήσουμε, έστω και με αυτόν τον τρόπο, στον τόπο μας ειδικότερα:
-Τον Δημήτρη Καμπουρόπουλο.
ΑΝΘΡΩΠΟΣ πρωταρχικά και εξαιρετικός γιατρός που αγαπήθηκε από την κοινότητα όσο λίγοι. Η φωτογραφία με πάνδημο τον Πολιχνίτο να τον κατευοδώνει στην τελευταία του κατοικία είναι η πιο τρανή απόδειξη της καταξίωσης και της κοινωνικής του αποδοχής. Γεννήθηκε το 1912 και απεβίωσε το 1958, υπηρετώντας με αληθινή αγάπη το λειτούργημά του και με περισσή φροντίδα τους ασθενείς του, σε χρόνια δύσκολα και για την επιστήμη του αλλά και για τους ανθρώπους. Επικοινωνήσαμε με αρκετούς παλιούς  χωριανούς για τις ανάγκες του άρθρου. Όλοι με μια φωνή μάς έλεγαν “ΑΝΘΡΩΠΟΣ” !! Δε θέλουμε να αναφερθούμε σε περιστατικά. Τα λέει όλα η φωτογραφία, που ακολουθεί…
 
– Τον Δημήτρη Αλβανό (του Αλβανέλ’)
Δημοτικιστή, Δάσκαλο, Εκδότη και Δημοσιογράφο,  για τον οποίο πριν δύο χρόνια στο Πολύκεντρο ο υποφαινόμενος έκανε ένα αφιέρωμα.
Σύντομο βιογραφικό του
Ο Δημήτρης Αλβανός γεννήθηκε το 1874 στον Πολιχνίτο Λέσβου(Μίσσιος, 1994).Υπήρξε δάσκαλος και δημοσιογράφος, συνδυάζοντας πάντοτε τα δύο μέτρα με αρμονία και αυταπάρνηση. Ως δάσκαλος ήταν εργατικός και πλούτιζε συνεχώς τις γνώσεις του (Βάλης,1916). Πρωτοστάτησε, το 1908,στην ίδρυση του Λεσβιακού Διδασκαλικού Σύνδεσμου ,που είχε σκοπό συνδικαλιστικό, επιστημονικό, μορφωτικό και εκδοτικό(Βαλέτας, 1982). στη Λέσβο (Σάλπιγξ, 1916).Το 1910, επιδόθηκε αποκλειστικά στη δημοσιογραφία και περιοδικό “Χαραυγή”,
που ίδρυσε και διηγήθηκε μαζί με τους Μανώλη Βάλλη και Χρύσανθο Μολίνο (Χαραυγή,1910-1914∙ 19). Τον Μάιο του 1914, με το οριστικό κλείσιμο της «Χαραυγής»(Αργύρης, 1987), επανήλθε στην εκπαίδευση (Βάλλης, 1929). όμως, δεν πληρούσε προϋποθέσεις για διορισμό. Ίσως γι’ αυτό και το όνομα του δεν εντοπίστηκε στους φακέλους των δασκάλων(Αρχείο Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Λέσβου, 1914-2003).Ο Δ. Αλβανός ως άνθρωπος υπήρξε φιλόπονος, φίλος του καθήκοντος, σεμνός, ήρεμος, ηθικός(Βάλης, 1916). «Με τη φιλοπονία του και τη μελέτη του, γιατί πανεπιστημιακές σπουδές δεν είχε κάνει, κατόρθωσε να διακριθεί μεταξύ των λογίων» της Λέσβου. Παρακολούθησε αδιαλείπτως τη φιλολογία, που τόσο αγαπούσε (Βάλλης,1916).Ο Κ. Ο Μίσσιος αποτιμώντας το έργο του, εκτιμά ότι διέθετε «πλατιά» μόρφωση και στέρεα συγκρότηση· ήταν πολύγλωσσος, ήξερε καλά την ξένη λογοτεχνία, είχε κριτικό μυαλό»(Μίσσιος,1994:65).Ο Μ. Κουντουράς τον κατέταξε στους διακεκριμένους Λέσβιους λογίους, στους οποίους η πνευματική άνθιση της Λέσβου «χρωστά ευγνώμονα σεβασμό» (Κουντουράς, 1920:57)
Πέθανε βαριά άρρωστος στον Άγιο Ταξιάρχη της Τραπυριάς, που είχε αποσυρθεί το 1916.
 
-Τον Παναγιώτη Χριστιανό
Παραθέτουμε σύντομο βιογραφικό
«Ο Παναγιώτης Χριστιανός σπουδάζει γιατρός με έξοδα ενὀς άτεκνου κτηματία, καθώς και με τη βοήθεια της Κοινότητας και του πεθερού του Παν. Παπαφιλίππου. Αυτός ο γιατρός πρακτικός καθώς ήταν, αποφάσισε να τον σπουδάσει και να τον κάνει γαμπρό του. Ο Γεωργίου Χριστιανού είχε πεθάνει, αφού στη διαθήκη του το 1866(14 Δεκ.) αφιερώνει το σπίτι του στα τρία παιδιά του, τον Ευστράτιο, τον Παναγιώτη και την Γιασεμούδα και τα κτήματά του στους δύο γιούς του. Έτσι ο Χριστιανός έρχεται στη Μυτιλήνη, φοιτά στο Γυμνάσιο, παίρνει το απολυτήριό του από το Β’ Γυμνάσιο Αθηνών με βαθμό «σχ. καλώς» και το 1871 εγγράφεται στην ιατρική σχολή του Εθνικού Πανεπιστημίου μαζί με ένα άλλο Μυτιληνιό, τον Γ. Ξ. Καραπαναγιώτη, συμμαθητή του στο Β΄Γυμνάσιο Αθηνών. Μετά την αποφοίτησή του, για να συνεχίσει τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας. Ο πεθερός του, όσες φορές έγραψε στη Γερμανία, τον συμβούλευε να κατατοπιστεί καλά, γιατί στην Ιταλία σπούδαζε ένας άλλος Πολιχνιάτης, ο Βάλλης. Όταν γύρισε στο χωριό παντρεύτηκε τη μικρή κόρη του Παπαφιλἰππου, τη Μελπομένη, με την οποία απέκτησε τρεις κόρες και ένα γιό.
Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΙ ΣΤΗ ΣΥΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΚΟΙΝΟΤΙΚΟΥ ΦΑΡΜΑΚΕΙΟΥ ΠΟΛΙΧΝΙΤΟΥ
Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΧΤΙΖΕΙ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΤΑ ΛΟΥΤΡΑ
Για περισσότερα στο αντίστοιχο άρθρο μας στο ¨Πανόραμα”
– Τον Γεώργο Πανταζή
 Ακαδημαϊκός, Καθηγητής Πανεπιστημίου

Γεννήθηκε το 1906 στην Μυτιλήνη, όπου ολοκλήρωσε τη βασική του εκπαίδευση. Η καταγωγή του ήταν από τον Πολιχνίτο.[2] Άρχισε να σπουδάζει ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας και to 1924 επέστρεψε στην Αθήνα, όπου αποφοίτησε με πτυχίο από το Πανεπιστήμιο το 1927. Ξαναπήγε στο εξωτερικό για να σπουδάσει με υποτροφία του κληροδοτήματος Σταθάτου. Αποφοίτησε στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου με πτυχίο διδάκτορος των Φυσικών Επιστημών με κύριο μάθημα την Ζωολογία. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του εργάστηκε ως εργαστηριακός βοηθός καθηγητών του Πανεπιστημίου και μετά την αποφοίτηση του, εργάστηκε στον Ζωολογικό Κήπο της Νάπολης στην Ιταλία.[3] Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού (Σορβόννη) και εργάστηκε στο Ινστιτούτο Εξέλιξης Οργανισμών, στο Ινστιτούτο Ρόκφελερ, στην Υγειονομική Σχολή Αθηνών[3] και στο Σταθμό Αντιμετώπισης Ελονοσίας στα Γιαννιτσά. Κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου 1940-1941 υπηρέτησε στο Κιλκίς ως ανθυπίατρος.

Το 1933 διορίστηκε έκτακτος και το 1937 τακτικός καθηγητής Ζωολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Δίδαξε Ζωολογία στη Φυσικομαθηματική και την Ιατρική Σχολή. Διηύθυνε και οργάνωσε το Ζωολογικό Μουσείο και το Εργαστήριο Ζωολογίας του Πανεπιστημίου. Το 1958 εξελέγη καθηγητής Βιολογίας και δίδαξε γενική βιολογία. Διετέλεσε τρεις φορές (1942-1944, 1958-1959 και 1967-1968) κοσμήτορας της Σχολής Θετικών Επιστημών και το ακαδημαϊκό έτος 1969-1970 πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Κατά τη διάρκεια αυτής της θητείας του συνέβαλε στην ίδρυση των Βιολογικών Τμημάτων του Πανεπιστημίου Αθηνών και Πατρών, ενώ ο ίδιος πραγματοποιούσε διαλέξεις βιολογίας στο εκτός πανεπιστημίου κοινό.

Ήταν ανάμεσα στους ιδρυτές του Ερευνητικού Κέντρου «Δημόκριτος», της Ελληνικής Βιολογικής Εταιρείας (1955) και του Ινστιτούτου Ωκεανογραφικών Μελετών. Από το 1955 έως το 1965 ήταν αντιπρόεδρος της Ελληνικής Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας. Ακόμη ήταν μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Ιδρύματος Φλέμινγκ και του Σισμανόγλειου Νοσοκομείου. Το 1970 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Συνέγραψε εργασίες σχετικά με τη ζωολογία, και εκπροσώπησε την Ελλάδα σε διεθνείς συναντήσεις και συνέδρια.

Απεβίωσε το 1973 στην Αθήνα.

Το φωτογραφικό υλικό προέρχεται από το άλμπουμ των Κυριάκου Κουκούλα και Τάσου Μακρή “Ο Πολιχνίτος του 2ου αιώνα”

 

–