Του Ιγνάτη Ψάνη
Όσοι μας παρακολουθούσατε στον “ΠΟΛΙΧΝΙΑΤΙΚΟ ΛΟΓΟ”, για όσο χρονικό διάστημα είχαμε την ευθύνη σύνταξης της εφημερίδας, θα διαπιστώσατε τόσο την συνεχή αρθρογραφία μας προς την κατεύθυνση να επισκευαστεί όσο πιο γρήγορα γινόταν το λαβωμένο από το σεισμό και προβληματικό από το χρόνο στο Σχολείο μας, όσο και να προστατευθεί από τους βανδαλισμούς τον τελευταίων χρόνων, που επιδείνωναν τη συνολική κακή κατάσταση. Το είχαμε περιγράψει αναλυτικά όλα αυτά και σήμερα δεν έχει νόημα να επαναληφθούν.
Το έργο της επισκευής και αποκατάστασης του κτηρίου βρίσκεται προς το τέλος του και όπως είχε υποσχεθεί η τεχνική εταιρεία “ΠΡΑΞΙΣ”, που το ανέλαβε, θα παραδοθεί στην ώρα του και τα παιδάκια από τη νέα σχολική χρονιά, από το Σεπτέμβρη, θα βρίσκονται σε ένα φυσιολογικό σχολείο, ασφαλές και λειτουργικό. Ως εδώ όλα καλά.
Όμως μία φωτογραφία που λάβαμε ξαφνικά μας υποχρέωσε να επανέλθουμε στο θέμα του σχολείου από άλλη οπτική γωνία αυτή τη φορά. Η στέγη του σχολείου είναι δίχρωμη! Τα μισά κεραμίδια είναι παλιά και τα άλλα μισά καινούργια, διαφορετικού χρώματος. “Η μελέτη μας υποχρέωνε να κρατήσουμε τα παλιά κεραμίδια, όσα ήταν καλά. Εμείς δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα για αυτό”, μας είπε ο υπεύθυνος της τεχνικής εταιρείας. Ο υπεύθυνος της ΚΤΥΠ (κτηριακές υποδομές) μάς είπε: “Δεν υπάρχουν τα οικονομικά και χρονικά περιθώρια πλέον να αλλάξει κάτι. Κάναμε ότι μπορούσαμε.”
Όταν απευθυνόμενοι προς αυτόν του είπαμε πως θα χρεωθεί ένα αντιαισθητικό και απωθητικό θέαμα, που θα μείνει για πάντα, πως το μάτι του ανθρώπου θα πέφτει αμέσως τη διχρωμία και θα κουνάει το κεφάλι του, πως τέτοιας μορφής και μεγέθους οικονομία εκθέτει συνολικά την ευρύτερη Δημόσια Διοίκηση, δεν είπε τίποτα. Όταν τον ρωτήσαμε αν τον ενόχλησε κάνεις από τη Δημοτική αρχή ή από τους αιρετούς της τοπικής κοινότητας για αυτήν την καρικατούρα, δεν απάντησε. Όταν του είπαμε πως δεν ζούμε στην εποχή που δε χρειαζόμαστε ένα παντελόνι, για να κρύψουμε τη γύμνια μας και να μην κρυώνουμε, αλλά απαιτούμε κι άλλα παντελόνια και ο κόσμος προχωρά και εξελίσσεται και βασικό στοιχείο της εξέλιξης είναι η ποιότητα, η αισθητική και το γούστο, πάλι δεν είπε τίποτα.
Όταν του τονίσαμε πως η διχρωμία προσβάλλει ένα ολόκληρο χωριό, ανθρώπους που το σχολείο τους το νιώθουν σαν σπίτι τους και κάτι τέτοιο δεν θα έκαναν ποτέ μέσα σε αυτό, πάλι δεν είπε τίποτα. Επέμενε μόνο στο οικονομικό σκέλος. Εδώ χορεύουν δισεκατομμύρια γύρω μας και βρήκαν στα κεραμίδια του Δημοτικού Σχολείου Πολιχνίτου να κάνουν μία οικονομία της τάξεως των δεκαπέντε- είκοσι χιλιάδων ευρώ και επιπλέον να καταστρέψουν εξαιρετικές τοιχογραφίες του Κ. Καλαθά, που θα έμεναν για πάντα και θα αναδείκνυαν το Σχολείο όχι μόνο ως χώρο μάθησης αλλά που μαζί με την επίπονη προσπάθεια των Δασκάλων θα αποκτούσε και άλλο μαθησιακό αποτέλεσμα και αισθητική. Πάλι λόγω κόστους! Και έρχεται πρόσφατα η Υπουργός Παιδείας, η κα Κεραμέως, και ανακοινώνει πως, για να είναι πιο ευχάριστα τα σχολεία, θα ζωγραφίζονται!
Συμπερασματικά:
-“Το Σχολείο θα κρατήσει άλλα εκατό χρόνια!”, διαβεβαιώνει η τεχνική εταιρεία! Όμως, γκρινιάζουμε για το έλασσον, που με την πάροδο του χρόνου θα γίνει μείζον.
Τελικά:
Επειδή επείγει να στεγαστούν τα παιδάκια και επειδή μάλλον δεν επαρκεί ο χρόνος που απομένει, για να διορθωθεί η κατάσταση, προτείνουμε να συνταχθεί μία συμπληρωματική μελέτη ή να συμπληρωθεί η ήδη υπάρχουσα (δεν τα ξέρουμε αυτά) και σε εύλογο χρονικό διάστημα, ίσως το επόμενο καλοκαίρι, να διορθωθεί η παραφωνία και να βλέπουμε το σχολείο μας έτσι, όπως όλοι το θέλουμε: ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ-ΑΣΦΑΛΕΣ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΟ