*Φωτογραφία άρθρου: Λαύριο, άγαλμα της μάνας, της αδερφής, της συζύγου του εξόριστου απέναντι από τη Μακρόνησο.
Του Κυριάκου Κουκούλα
Ακόμα θυμάμαι εκείνη την ημέρα που γύρισα από το σχολείο και ξεκίνησα να διαβάσω για τα μαθήματα της επόμενης ημέρας. Ήταν 20 Απριλίου του 1967. Γειτόνισσες είχαν βγει στο στενό του πατρικού μου σπιτιού και συζητούσαν τα δικά τους. Κάποια στιγμή έκανε την εμφάνιση του ο γείτονας Ξυνόροδος Δημήτρης, που αρκετά εκνευρισμένος, τις έκανε παρατήρηση για το ακατάλληλο της ώρας, λέγοντας τους πώς θα καλέσει την αστυνομία για διατάραξη κοινής ησυχίας. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η φράση «κοινή ησυχία». Δεν άργησε να έρθει η επόμενη μέρα, 21η Απρίλη, για να ακούσω τη σύζυγό του κ. Ταξία να φωνάζει χαρακτηριστικά «μου τον πήρανε πάλι». Ήταν προφανές, πώς μαζί με άλλους συγχωριανούς είχε συλληφθεί από το καθεστώς, καθώς ήταν γνωστή η δράση του στον χώρο της αριστεράς. Όταν έφτασαν στην Αγιάσο, ο διοικητής του είπε «εσύ γερό, έξω από τους υπόλοιπους, θα μείνεις εδώ». Μνημειώδης παραμένει ακόμα η απάντηση του γέρο-Δημητρού «γέρικα είναι τα μάτια σου, εγώ θα πάω με τα παλικάρια». Έτσι, ήσυχο το καθεστώς μπορούσε να συνεχίσει το έργο του, καθώς δεν θα προκαλούσε προβλήματα με τα ανατρεπτικά του κηρύγματα.
Εξόριστοι Πολιχνιάτες στη Μακρόνησο