Δραχμή: Η ιστορία του αρχαιότερου νομίσματος της Ευρώπης

Εισαγωγικό σημείωμα Ιγνάτη Ψάνη

Με αφορμή τον πρόσφατο θάνατο του πρώην Πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, στη 2η πρωθυπουργία του οποίου επετεύχθη η ένταξη της χώρας μας στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ), αφιερώνομε ένα άρθρο στο αρχαιότερο νόμισμα της Ευρώπης, τη δραχμή.
Η δραχμή ξεκίνησε την πορεία της από την αρχαία Ελλάδα, πριν από 2650 χρόνια, και το Αθηναϊκό τετράδραχμο (Αθηναϊκή γλαύκα), έδωσε τη θέση της στο τετράδραχμο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Υπήρξε το πλέον διαδεδομένο και ισχυρό νόμισμα για πάρα πολλούς αιώνες. Στο ελεύθερο Ελληνικό κράτος αντικατέστησε το 1833 τον Φοίνικα και έκλεισε τον ιστορικό του κύκλο την πρώτη Ιανουαρίου του 2002, ουσιαστικά και καθολικά στις 28 Φεβρουαρίου του 2002.

Κυριακή, 29 Δεκεμβρίου 2024

Νατάσα Στασινού  

Με ζωή…2.650 ετών ήταν το παλαιότερο νόμισμα της Ευρώπης. Στήριξε την ίδρυση και άνθιση πόλεων. Άντεξε σε πολέμους, αναταραχές και επιθέσεις. Και τελικά αποχαιρέτησε τις διεθνείς αγορές, για να επιτρέψει την είσοδο ενός νέου νομίσματος στη ζωή μας.

Το ημερολόγιο έγραφε Παρασκευή, 29 Δεκεμβρίου 2000, όταν η Δραχμή διαπραγματεύτηκε για τελευταία φορά στη διεθνή αγορά συναλλάγματος. Και τούτο γιατί η Ελλάδα είχε αποφασίσει την ένταξη στην Ευρωζώνη από την 1η Ιανουαρίου 2001 – έναν χρόνο πριν πάρουμε στα χέρια μας το ευρώ σε φυσική μορφή και δύο χρόνια αφότου εντάχθηκαν οι πρώτες χώρες στη νομισματική ένωση.

Η απόφαση για τον χρόνο ένταξης είχε ληφθεί από το 1997 σε σύσκεψη του τότε πρωθυπουργού, Κώστα Σημίτη, με τον υπουργό Οικονομίας Γιάννο Παπαντωνίου και τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Λουκά Παπαδήμο.

Όταν έφτασε η ώρα η Δραχμή να δώσει τη θέση της στο ευρώ, η ισοτιμία ορίστηκε στις 340,75 δραχμές ανά ευρώ.

Ας δούμε ποια είναι η ιστορία της Δραχμής και πώς προέκυψε το όνομά της – το οποίο μάλιστα ενέπνευσε και τα ονόματα άλλων νομισμάτων που χρησιμοποιούνται έως σήμερα.

Μία χούφτα οβολοί

Στην αρχαιότητα, μία δραχμή ήταν ίση προς έξι οβολούς, νόμισμα το οποίο στην παλαιότερη μορφή του είχε σχήμα σιδερένιας ράβδου. Το πάχος του ήταν τόσο, ώστε η χούφτα ενός χεριού να μπορεί να πιάσει έξι από αυτούς. Έτσι πήρε και το όνομά της: εκ του δράττω – όσους οβολούς μπορούσε να πιάσει η παλάμη.